Zomerschool

Dit jaar zijn de kleuters van Spelenderwijs echte geluksvogels. Ze mogen niet één, maar zelfs twee muzikale voorstellingen bijwonen. Na drie weken van hard werken en spelen hebben de vogels en vlinders dit dubbel en dwars verdiend. Samen met juf Jeritza hebben ze intensief geoefend en leuke nummers bedacht voor de voorstelling. Dat de voorstelling over dieren zou gaan, was te verwachten, maar dat de juf ook al haar knuffels uit de kast zou halen, was een verrassing voor iedereen.

 

Voor aanvang van de voorstelling help ik juf Jeritza snel nog even met het opzetten van haar decor. Om de gymzaal om te toveren tot een mini-jungle heeft juf Jeritza allerlei decorstukken meegenomen, zoals een opblaasbare palmboom, knuffeldieren en jungle-achtergronden met papegaaien. Het ziet er werkelijk geweldig uit. Om 1 uur mogen alle kleuters naar binnen komen. Hun ogen stralen bij het zien van al het moois. “Kijk naar die dolfijn.” “Later wil ik echt een dolfijn zijn.” “Ik wil liever een papegaai zijn, met al die verschillende kleurtjes.” Iedereen valt iets anders op in de jungle-gymzaal. De kinderen nemen gespannen plaats op de bank. “Wat gaat de juf nu weer doen?” zegt een van hen lachend. Ik begrijp waarom hij al lacht; tijdens elke les hebben de kinderen dubbel gelegen van het lachen. Juf Jeritza is oprecht hilarisch met haar gekke geluidjes en grappige lachjes.

Onbewust begint de voorstelling al. De juf is namelijk op zoek naar iets. Wat ze precies zoekt, is nog onduidelijk, maar het is duidelijk dat ze het dringend nodig heeft voor haar voorstelling. Ik begin me af te vragen wat ze aan het zoeken is. Zoekt ze een USB-stick? Haar gitaar? Een nummer op haar laptop? Ik heb werkelijk geen idee. De juf doorzoekt de hele jungle (oftewel de gymzaal). Ze kijkt onder alle banken en in de oren van de kinderen. Ze zoekt achter de deur en kijkt uit het raam, maar tevergeefs. Langzaam keert ze terug naar haar stoel en draait ze een paar keer rond. Dan herinnert ze zich ineens wat ze zocht. In de hoek van het podium ligt onder een groen laken iets verborgen. Heel langzaam tilt de juf het laken op, en daar is het! Ze zocht een… octopus. De kinderen realiseren zich nu ook dat de voorstelling al is begonnen en ze beginnen hard te lachen. “Waar hoort de octopus?”, vraagt juf Jeritza. “Hoort hij in de boom, in het gras of in het water?” “In het water!” roept de hele klas alsof de juf net iets heel geks heeft gevraagd. Ik moet lachen om hun wijsheid.

 

Tijd voor een van de liedjes waar ze al vaak op hebben geoefend. “Dit is het begin… HET BEGIN!!” De hele klas, inclusief alle juffen, zingt luidkeels mee. De gymzaal is één en al gezelligheid. Voorheen pakte juf Jeritza altijd haar gitaar erbij om de nummers te zingen, maar speciaal voor de voorstelling heeft ze al liedjes opgenomen. Ze klinkt fantastisch door de luidsprekers. Na het zingen is het tijd om op zoek te gaan naar de volgende dieren. Eerst tellen we met z’n allen hoeveel dieren we al hebben gevonden. Hoeveel dieren er in totaal zijn, verklapt de juf nog niet. Spannend!

De voorstelling is ingenieus in elkaar gezet door juf Jeritza. Elke gebeurtenis sluit perfect aan op een van de nummers die ze hebben bedacht. De scènes en nummers die me het meest zijn bijgebleven, gaan over de liefde. Een van de hondjes is op zoek naar liefde. “Dat vriendje van mij zoekt altijd liefde.” “En liefde vind je in een groot hart.” De juf vraagt zich af of wij onze liefde kunnen delen met het hondje. Natuurlijk kunnen we dat! Vervolgens wordt er weer gezongen. Alle kinderen zingen luidkeels mee met het nummer: “Alle dieren zijn op zoek… op zoek naar liefde. Alle mensen zijn op zoek naar liefde.” Ik vind het echt een prachtig nummer, en het heeft ook nog eens een pakkende melodie.

 

Goed, tijd om weer op zoek te gaan naar de overige dieren. Tot nu toe hebben we een octopus, een kriebelbeestje en een slang gevonden. Drie van de vijf nummers zijn al aan bod gekomen en het einde van de voorstelling nadert. Gelukkig weet juf Jeritza de spanning nog even vast te houden, want de kinderen en ik vermaken ons opperbest. Juf Jeritza besluit dat het tijd is voor een feestje. Aan de gezichtsuitdrukkingen van de kinderen is duidelijk af te lezen dat dit een van hun favoriete nummers is. De afgelopen dagen hebben ze dit liedje steeds gezongen. Ook introduceert juf Jeritza nog even de koebel aan de kinderen. Iedereen mag er even op tikken om een ritme te creëren. Er ontstaat een kakofonie van geluiden. Best aangename geluiden, eigenlijk!

Uiteindelijk is het dan toch tijd voor het laatste dier. Juf Jeritza zoekt zich suf, maar het diertje is nergens te bekennen. Geen paniek! De juf heeft een geweldige oplossing. Ze verandert zichzelf in een vogel. Met behulp van een rok die ze om haar schouders draait, transformeert ze in een vogel. Haar vleugels hebben prachtige kleuren, zoals paars, roze en wit. Ze ziet eruit als een prachtige paradijsvogel. Tot ieders verrassing klinkt ze zelfs als een echte vogel. “Prrtttt, prtttt, fieeuwtttt,” galmt door de gymzaal. Het lijkt wel alsof de ruimte gevuld is met vogelgeluiden. Juf Jeritza beheerst echt alle facetten van haar vak.

 

Ter afsluiting van de voorstelling tellen we nogmaals alle dieren. We begonnen met zes dieren en eindigden met elf. We hebben dus hard gezocht naar de zoekgeraakte dieren. De kleuters hebben zich tijdens de voorstelling geweldig gedragen. Je kunt zien dat ze de afgelopen drie weken hard hebben geoefend en verschillende vaardigheden hebben ontwikkeld. Onze vogels en vlinders kunnen nu veilig uitvliegen. Ze hebben genoeg geleerd en zijn klaar voor nieuwe avonturen. Aan het einde van de voorstelling applaudisseren ze voor zichzelf. Hiba, een van de kleuters, merkt op: “Laten we ook een applausje geven voor de juf!” Zo hoort het! Wat een lieve, welgemanierde en zorgzame kleuters. Ze zullen gemist worden.

 

Liefs,

 

Juf Sãdiqãh

  

 

Kleuters zijn vaak gek op snoepjes. Toch weten we allemaal dat snoepjes zoals Haribo, Fruitella of autodrop niet het gezondst zijn voor onze kinderen. Gelukkig heeft Sjef Torrie daar een geweldige oplossing voor bedacht: natuurlijke snoepjes gemaakt van zoveel mogelijk gezonde groenten. Dat klinkt als muziek in de oren, nietwaar? Als snoepliefhebber begin ik spontaan te zingen. “I’ll take you to the candyshop…” Geloof me, deze snoepjes smaken zelfs beter dan de snoepjes die je in de winkel kunt kopen, en ALLE kleuters zijn het met me eens.

Bij binnenkomst in het lokaal valt meteen op hoe prachtig alles is opgezet. De tafels zijn keurig gedekt en er hangt een prachtige slinger met tekeningen ter inspiratie. De geur in het lokaal is heerlijk; een mix van zoete aroma’s en ‘brood’, zoals enkele kinderen opmerken. Waar die broodgeur precies vandaan komt, weten we niet, maar het ruikt in ieder geval heerlijk. “Wat gaan we vandaag doen, juf?” vraagt een van de leerlingen, terwijl ze vragend om zich heen kijkt. “Neem snel plaats, dan kom je er vanzelf achter.”

 

“Wie weet wat we vandaag gaan doen?” vraagt de souschef. De kinderen kijken aarzelend om zich heen. Na enkele lange seconden onthult de juf het zelf. “We gaan snoepjes maken. Niet zoals de snoepjes op mijn hoofd, want die zijn heel ongezond.” Om haar nek draagt de juf een ketting met verschillende soorten snoepjes. Op haar hoofd draagt ze ook een te gekke hoed met Engelse dropjes langs de rand. Echt gaaf! Maar hoe maak je dan zelf snoepjes, vraag je je nu waarschijnlijk af? Het is eigenlijk best eenvoudig. In het snoeppakketje zitten zelfgemaakte bietenverf, eetbaar snoeppapier, zoethout en nog wat lekkere snoepjes om te kunnen snoepen terwijl je bezig bent. Ook zit er een handig touwtje bij waarmee de kinderen straks hun snoepjes aan elkaar kunnen rijgen en zo prachtige sieraden kunnen maken.

Voordat we beginnen, krijgen we eerst een uitstekende uitleg van Sjef Torrie en zijn souschef. Ze laten kort zien hoe je de bietenverf goed kunt gebruiken. Dan begint het leuke werk: we gaan zelf stempels maken met aardappels. De aardappels zijn gehalveerd en er ligt een klein houten mesje klaar voor de kinderen. Sjef Torrie snijdt voorzichtig twee rondjes in de aardappel met het mesje en voegt dan een klein lachje toe, waardoor de aardappel nu een glimlachend gezichtje heeft. Echt schattig! Als je vervolgens wat bietenverf op de stempel aanbrengt, heb je een handige, zelfgemaakte stempel. Deze stempel kun je gemakkelijk gebruiken om op je tekening te stempelen. Natuurlijk kun je ook een hartje of zelfs een zonnetje snijden. De meest prachtige creaties worden ongetwijfeld gemaakt.

 

Na de uitleg gaan de kinderen enthousiast aan de slag. Er wordt flink geproefd en gecreëerd. Het is een bijzonder schouwspel om te zien. Nadat alle tekeningen af zijn, is het tijd om de snoepjes aan de kettingen te rijgen. Sommige kinderen hebben hun snoepjes al opgegeten, terwijl anderen ze nog op tafel hebben liggen. Gelukkig deelt Sjef Torrie nog heerlijke, gezonde lolly’s uit aan iedereen. De juffen vonden de lolly’s zo lekker dat ze zelf gaan proberen ze te maken.

Op tafel liggen ook bakvormpjes waarmee de kinderen vormpjes kunnen uitsteken. Zo dragen enkele kleuters hartjes aan hun kettingen, terwijl anderen kiezen voor een Mickey Mouse-figuurtje. Echt super creatief! Na afloop krijgen alle kinderen een papieren tasje mee, waarin ze hun tekening kunnen bewaren. Zo kunnen ze hun creaties thuis nog even laten zien voordat ze ervan genieten.

 

Wil jij ook met natuurlijke producten gaan verven? Op Google en TikTok vind je meer dan genoeg recepten. En anders kun je natuurlijk altijd onze kleuters om hulp vragen.

Liefs,

 

Juf Sãdiqãh

 

Om 12.15 zit ik vol spanning te wachten op de kleuters in het Bijlmerpark theater. Tussen half 1 en kwart voor 1 worden alle kleuters van alle locaties hier verwacht voor de voorstelling “Het Magische Park”. Waar de voorstelling over gaat, weet ik nog niet zo goed, maar gelukkig kunnen de kleuters bij binnenkomst mij meer vertellen hierover. Om goed in de sfeer te kunnen komen, wordt er een nummer uit de voorstelling afgespeeld. De kleuters kennen dit al uit hun hoofd en zingen luidkeels mee. Voordat we de theaterzaal betreden, worden nog eerst alle jassen netjes opgehangen en worden er nog een aantal plasjes gedaan. Het is een kleurrijke bedoeling voor de theaterzaal. Alle kleuters hebben een gekleurd t-shirtje aan, dat laat zien bij welke locatie ze horen. Super handig!

Om 13.00 is het dan eindelijk zover. De deuren van de theaterzaal worden geopend. Dankzij de lieve kinderen zit iedereen binnen mum van tijd op een fijn plekje. Wanneer de lichten in de theaterzaal uitgaan wordt er even gelachen en gegild. Het is overduidelijk een erg spannend gebeuren voor de kleuters. Wanneer de lichten op de vloer aangaan, komt Kelsey, de hoofdrolspeelster, tevoorschijn. “Kelseeeey”, wordt er geroepen de leerlingen. Ze zijn erg enthousiast om de Kelsey uit het Spiegelbeeld boek tot leven te zien komen. “Wat is ze mooi, juf”. Ik ben het 1000% eens met de kleuters naast me. 

 

Tijdens de voorstelling zijn er tal van verrassingen voor de kleuters. Zo komt Flora de fee spontaan tevoorschijn en “vliegt” zij langs het publiek naar beneden de vloer op. Flora is een prachtige fee, die zoals haar naam al zegt, zorgt voor de natuur en haar dieren. Flora is naar beneden gekomen, omdat ze Kelsey alleen aantrof in het Magische Park. De vrienden van Kelsey hebben haar laten zitten en nu heeft ze niemand om mee te spelen. Samen gaan Flora en Kelsey op zoek naar iemand die wél met haar wil spelen. In het Magische Park komen ze allerlei potentiële vriendjes tegen, zoals Karel de graaf (een mol), de verdwaalde en uitgedroogde Kikker en Oscar de Uil. Onderweg leert Kelsey een heleboel over haar nieuwe vrienden, de bijen en de rest van de natuur. De kikker heeft de kinderen waarschijnlijk het meest aan het denken gezet. “Hop, hop, hop…het water is op”, zegt de kikker terwijl hij over het podium danst en springt. “Zou het helpen als ik iets korter douche, juf”, wordt er in mijn oor gefluisterd. “Ik weet zeker dat dit helpt”, fluister ik zachtjes terug. 

 

De voorstelling zit vol met gezellige en catchy liedjes, die de kleuters buikpijn geven van het lachen. Daarnaast hadden ze bij bepaalde nummers echt moeite met stilzitten, omdat ze zo graag hun dansje wilden doen. Gelukkig was daar na afloop meer dan genoeg tijd voor. Aan het eind van de voorstelling stond de hele zaal op om samen met de acteurs een nummer uit de voorstelling te zingen. Tot mijn verbazing kende de kleuters zelfs het bijpassende dansje. 

 

Aan de reacties van de kids was goed af te lezen hoe geweldig ze Kelsey vonden. Vrijwel de gehele groep wilde de voorstelling nog een keer gaan zien. Zo onder de indruk waren ze ervan. Er waren ook een aantal die vooral de feitjes uit de voorstelling erg interessant vonden. “Juf wist u dat…” Ik ben benieuwd hoelang ze er nog over zullen blijven praten. Afgelopen maandag waren ze in ieder geval nog het “zoem lied” luidkeels aan het neuriën en zingen.

 

Ook kan ik het niet laten om het even te hebben over het geweldige decor en de kostuums. De kleuters waren hier net zo onder de indruk van als ik. “Ik wil ook de vleugels van Flora hebben”, hoor ik na afloop een van de meiden zeggen. Het feeënpakje van Flora was inderdaad echt prachtig. Nog mooier dan die van Tinkerbell, zelfs. Ook waren de handschoenen (klauwen) van Karel de Graaf echt heel eng en net echt. De pilotenbril maakte het plaatje helemaal af. De blinde mol zag er echt oogverblindend uit. Naast de outfits, was het decor ook echt prachtig. De bomen konden omklappen en de ogen van de Uil gaven licht. Zelfs het hoopje aarde die mol uitgegraven had, leek net echt. Kan je geloven dat bijna de gehele voorstelling door een persoon in elkaar is gezet: Glynis Terborg. Wat een talent!!! Van de outfits en het decor tot het script en de productie, Juf Glynis heeft het allemaal bij elkaar weten te toveren of in elkaar weten te zetten. 

 

Dan heb ik het nog niet gehad over de geweldige acteer-en danskunsten van de Stacey Esajas, “Kelsey” en Reve Terborg. De kikker en de mol werden beiden gespeeld door Reve Terborg. Super knap; twee rollen tegelijk spelen. In elke scène waar zij in voor kwam, konden de kinderen hun lach niet inhouden. Daarnaast was de Flora de Fee ook het hele stuk zo energiek en lief. “En ze heeft een leuke stem, juf.” En natuurlijk was Kelsey ook echt spectaculair om naar te kijken. Van de rode strikjes tot de gestipte laarzen aan toe, leek ze sprekend op de Kelsey uit het Spiegelbeeld boek. “Ik wou dat ik deze voorstelling ook met mijn zus kon zien.” Ik ben het helemaal eens met Jahno. Ik zou willen dat elke kleuter in Nederland deze voorstelling kon gaan zien.

 

Bedankt lieve acteurs en juf Glynis!

 

Liefs,

 

Juf Sãdiqãh

 

Al een aantal weken op rij komt het met bakken uit de hemel vallen. Vandaag is het weer zo een dag. Het gaat letterlijk de hele dag regenen.  Dit betekent dat het echt weer is om lekker binnen te blijven en de gezelligheid en warmte bij elkaar op te zoeken. Gelukkig kunnen de leerlingen van de Spelenderwijs hun lol op in het Spiegelbeeld park. Er valt altijd meer dan genoeg te doen of te beleven. Ondanks dat het Spiegelbeeld park op elke locatie hetzelfde is ingericht, gaat het er toch heel anders aan toe op iedere school. Vandaag mocht ik meekijken bij de leerlingen van de Spelenderwijs op de Crescendo. 

 

Helemaal doorweekt stap ik het klasje binnen van de juffen Annastasia en Haidy: De klas is net bezig met een lied te zingen over de dagen van de week. De juf heeft er een leuke variant op bedacht. Bij de dag van vandaag springt en klapt iedereen in zijn of haar handen. Na het zingen is het tijd voor de kaarten. De juf legt eerst netjes uit wat de bedoeling is van deze ochtend. De groep is in twee verdeeld. Een deel van de klas mag een kaart kiezen waarmee ze aan de slag kunnen gaan in het Spiegelbeeld park. De andere helft blijft bij de juf in de klas om aan de slag te gaan met kleurplaten en andere leuke werkjes. Wat me opvalt in deze groep is dat iedere kleuter al een erg sterke persoonlijkheid heeft. Ze zijn absoluut niet op hun mondje gevallen en zeggen precies wat ze denken. Ook praat het overgrote deel van de klas al ‘vloeiend’ Engels. Wat een mini Einsteins zitten er in deze klas. Dat belooft nog wat later. 

 

Ik besluit om aan te schuiven bij de dames die rustig wat vlinders aan het inkleuren zijn. Je kan al echt zien dat deze meiden genaamd Kimberley en Tessy toe zijn aan werk uit groep 3. We raken in gesprek over bevindingen van de zomerschool, hun namen en familie. Twee onderwerpen die vaak door de kleuters worden aangehaald. “Ik heet eigenlijk Abena”, zegt Tessy een beetje verlegen. Ik geef aan dat ik beide namen prachtig. “Heb je een favoriet?, vraag ik. “Jaaa, Abena, want dan weet iedereen dat ik uit Ghana kom.” Wat een bijzonder antwoord, denk ik bij mezelf. Ik denk nog vaak terug aan de gesprekken die ik zelf had met vriendjes of vriendinnetjes op de basisschool. Wij waren juist altijd bezig een pseudoniem voor elkaar te verzinnen, omdat onze namen vaak buiten de boot vielen. Ik ben blij en trots dat deze leerlingen hun namen durven te dragen met trots en vol bewondering en respect voor hun roots. Nowella haakt enthousiast in op ons gesprek. “Ik heet Nowella, maar mijn neef en nicht noemen mij Ella.” Soms noemen anderen me ook Ella, maar dat vind ik niet fijn. “Alleen familie mag mij zo noemen.” “En wat zeg je dan tegen iemand als die persoon je ongevraagd Ella noemt?” “Dan zeg ik dat alleen Oma én me nicht én me neef me zo mogen noemen.” Zij zijn toch vreemd, dus waarom zouden ze dat doen? Dat is toch een beetje raar, juf? zegt ze terwijl ze een beetje bedenkelijk kijkt. “Ik vind het heel goed, dat je aan kan geven wat je wel en niet fijn vindt. Heel belangrijk; blijf dit doen. Zolang je netjes bent, mag je alles zeggen wat je denkt. “Dat weten wij als juf”, antwoordt Kimberley. “En papa noemt mij altijd kleine prinses.” “Zo mag wel iedereen mij noemen”, zegt Nowella lacherig. Wederom word ik overspoeld door gevoelens van blijdschap en trots. Wat een wijze kinderen zijn kleuters toch. “Alleen praten als je iets goeds te zeggen hebt”, hoor ik een van de kinderen achter me zeggen. Ik schiet in de lach en ga verder met kleuren.

 

Wanneer ik aan de klas vraag wat ze gister hebben gedaan, wordt het in een keer super druk in de klas. Iedereen heeft wel wat leuks te vertellen over Robbie Rommel. Aan de reacties is goed te merken dat de poppenkastshow goed in de smaak is gevallen bij de leerlingen. De kleuters zijn het meest onder de indruk van de ‘grote transformatie’ van Robbie Rommel. “Maken jullie ook wel eens rommel, zoals Robbie Rommel?” vraag ik. “Neeeeeee”, klinkt het ontzettend luid in de klas, alsof ik ze net de meest domme vraag ooit heb gesteld. “Soms vergeet ik wel één dingetje op te ruimen, maar dan zegt mama het en dan ruim ik het snel op.” “Wat Robbie doet is echt niet netjes hoor juf.” ” Gelukkig is hij veranderd, hé juf, anders zou het echt vervelend zijn voor zijn ouders”, zegt Abena. Wat een zelfbewuste en zorgzame leerlingen. Ik geniet ervan. Daarnaast was ook iedereen erg benieuwd naar wie er in de poppenkast zat. “Was u het?” Ik schud mijn hoofd en moet een beetje lachen. “U was het wel he juf?” “Neeee”, schreeuwt Darryl door de klas. “De juf heeft een wit shirt aan en die persoon in de kast had zwarte mouwen, wordt er opgemerkt door de leerlingen. De leerlingen speculeren nog zeker 10 minuten door over wie het dan wel kan zijn. “Dat is voor mij een weet en voor jou een vraag”, zeg ik om het onderwerp af te kappen. “Ha, dat ga ik vanaf nu ook tegen iedereen zeggen, juf.” “Bedankt,” zegt Darryl.”

 

In de andere klas waren de leerlingen net zo enthousiast over de voorstelling. In deze klas waren ze zelfs de voorstelling aan het nabootsen met bruine barbiepoppen. Aan de hand van 3 blokjes werden de recyclebakken nagebootst. Wat een geweldige fantasie hebben deze kids.

 

Na al het kletsen verhuis ik weer even naar het Spiegelbeeld park. Ciano is daar bezig aan iedereen uit te leggen, dat ze straks wel even hun afval moeten scheiden, voordat ze de keuken sluiten voor de dag. Ik schiet in de lach. De zaadjes zijn misschien pas vorige week gepland, maar de zoete vruchten werpen zich nu al af. Wat een super kinderen! “Hoe doe je dat dan?”, vraag ik. Ciano antwoordt: “Nou je hebt verschillende bakken.” Gister zag ik een voor textiel; dat is kleding juf. En je hebt een bak voor plastic en papier en karton. Karton is dat harde, bruine. Wat een duidelijke uitleg. Ik had het zelf niet beter gekund. Nadat ik mezelf weer heb volgegeten met pannenkoeken is het eindelijk tijd voor een echte maaltijd. De fruitpauze.

 

Als juf … de zilverfolie van de schaal afhaalt, legt ze nog even iets heel belangrijks uit. “Denk eerst even goed na over wat je pakken wilt, want wat je hebt aangeraakt, zul je moeten pakken.” Een simpele, maar belangrijke les. Nowella is ongeduldig op haar stoel aan het springen. “Ik weet allaaaang wat ik wil, juf.” Haastig grijpt ze naar een groot stuk watermeloen. Schattig en gevaarlijk, denk ik bij mezelf. Een dametje dat precies weet wat ze wil. Terwijl opgewekt naar nog een stuk fruit grijpt, begint ze spontaan te dansen. Met twee stukken watermeloen in haar hand en een mond voel, zegt ze het volgende: “Ik ga dansen van fruit.”

Juf Dayenne en ik moeten beiden lachen. Wat zijn ze toch schattig allemaal. 

 

Liefs,

 

Juf Sãdiqãh

 

 

Wist jij dat insecten als de nieuwe vleesvervangers van de toekomst kunnen gaan fungeren? Nee? Geen probleem. De kleuters van de Spelenderwijs op de Brink, kunnen je na vandaag alles vertellen hierover. Zij hebben namelijk overheerlijke pannenkoeken gebakken. Pannenkoeken op pootjes. Wat zijn dat, zul je denken? Lees lekker verder en wie weet wordt het je straks allemaal duidelijk.

Bij binnenkomst in het lokaal ruikt het al heerlijk naar pannenkoeken. De meester is namelijk zo vriendelijk geweest om de avond ervoor smakelijke pannenkoeken te bakken voor ons. In de klas gaan we ook een pannenkoek(en) bakken, maar vanwege de tijd komen we alleen toe aan het afbakken van eentje. Geen zorgen, er is genoeg te doen. De klas krijgt namelijk een veel belangrijkere taak. Zij mogen namelijk alle ingrediënten helemaal zelf maken. Om een pannenkoek in elkaar te flansen, heb je natuurlijk meel, melk, eieren en boter nodig. Simpel toch? Maar hoe maak je nu de meest duurzame pannenkoeken? Door zo min mogelijk stroom te verbruiken en zo veel mogelijk natuurlijke of milieuvriendelijke producten te gebruiken. Vaak zijn kant-en-klare producten heel ongezond en ook slecht voor het milieu. Meester Martijn vertelt bijvoorbeeld dat al het vlees dat wij eten verantwoordelijk is voor het vrijlaten van ongeveer 40% van de broeikasgassen in Nederland. Dit is super veel! Met deze reden is het dus extra belangrijk om na te gaan denken over wat we eten, hoe we douchen, of hoe we naar school reizen. Wij beginnen alvast met het nadenken over eten.

 

Meester Martijn heeft heel veel gave spulletjes meegenomen, waaronder een handige molentje om de graankorreltjes in te malen. Ook heeft hij een handmixer waarvoor je alleen je eigen spierballen nodig hebt om hem aan de praat te krijgen. Het is een vrij simpel en snel proces. Je stopt de graankorrels in het molentje en maalt de korrels, totdat je genoeg meel hebt voor een pannenkoek. Vervolgens gooi je alles in een kom en voeg je daar melk aan toe. Suiker laten we nog even achterwege, omdat we straks een heerlijke topping hebben voor op de pannenkoek. Nadat de melk aan de meel is toegevoegd, hebben we ook eieren nodig om een mooi geheel te maken van de pannenkoekenmix. De eieren komt deels uit de supermarkt en deels uit de tuin van de meester. Meester Martijn heeft namelijk zelf een schattig kippetje rondlopen. Wat erg opvallend is volgens de kleuters, is dat de eitjes van de meester véél kleiner zijn, dan die uit de supermarkt. “Ik denk dat ik alleen maar kleine eitjes wil, juf. Die grote vind ik nu een beetje eng.” Ik knik en lach een beetje ongemakkelijk. Annemarie heeft gelijk, bedenk ik me nu, het is ook best beangstigend dat die eieren zo groot zijn in tegenstelling tot wat de natuur eigenlijk bedoeld had voor het formaat van de eieren. Enfin, stapje voor stapje kunnen we weer beter voor de wereld en haar dieren gaan zorgen. Onze kleuters zijn in ieder geval erg vastberaden om beter te zorgen voor het milieu na de les van de Duurzame ontdekkingsbus. 

 

Om een pannenkoek te bakken, hebben we natuurlijk boter nodig. Kun je geloven dat we deze boter helemaal ZELF hebben gemaakt?! Wat nog bijzonderder was, was dat een van de leerlingen al wist hoe je dit deed. TikTok blijkt toch best een handig platform te zijn…Tot verbazing van de meester, wist Annemarie daadwerkelijk alle stappen correct op te noemen. 

 

Zelf boter maken (recept)

Benodigdheden:

• Karnemelk
• Slagroom
• Mason Jar
• Sterke kleuter

 

Stap 1: Pak de mason jar en giet de slagroom in het potje. Voeg daarna een scheutje karnemelk toe.

Stap 2: Doe de deksel op de mason jar en begin met schudden.

Stap 3: Als je merkt dat het mengseltje dikker begint te worden, ben je goed bezig. Blijf schudden.

Stap 4: De boter is klaar wanneer je een klomp beter aantreft in je mason jar. Het restantje melk mag je uit de jar gieten. Klaaaar!!!!

 

Nadat de kleuters met al hun krachten allemaal even de jar hebben geschud, is de boter na 10 snelle minuten al klaar voor gebruik. Terwijl de pannenkoeken van de meester gaan proeven, bakt lieve juf Beau onze zelfgemaakte pannenkoek af. Meester Martijn heeft hiervoor een klein elektrisch kookstelletje meegenomen; geen gas. Dit is ook al wat beter voor het milieu. Nu is het eindelijk tijd voor het echte, echte werk. We gaan de pannenkoeken op pootjes proeven. 

 

Een aantal nieuwsgierige aagjes had het zakje met ‘lekkernijen’ al zien liggen. Voordat de meester voor iedereen verklapt uit wat voor strooisels de kleuters mogen kiezen, deelt hij eerst de pannenkoeken uit. Iedereen krijgt een halve pannenkoek, zodat er ook nog genoeg is voor de andere klas. Lekker samen delen! Vervolgens komt de meester langs met de toppings: kaas én meelwormen. Meelwormen; je leest het goed. Deze kleine kriebelbeestjes bevatten vrijwel dezelfde voedingswaarden als in een klein stukje vlees. Denk hierbij aan genoeg eiwitten, vitamine B en ijzer. Best gezond toch? Als je insecten gaat eten, zorg dan wel dat alle vleugeltjes en lange pootjes verwijderd zijn. Ook kun je ze beter niet rauw eten, net zoals bij vlees. De meelwormpjes die wij voorgeschoteld kregen waren gedroogd. 

 

Tijd om te proeven! De eerste die het aandurft is Kalib. Wat een stoere bink; ik doe hem niet na. Bij de eerste hap, trekt hij nog een beetje een vies gezicht, maar volgens grijpt hij toch naar het bakje met de meelworpjes om nog meer over zijn pannenkoek heen te strooien. Ik ben verbaasd. Is het dan toch niet slecht? Vervolgens zie ik meer kinderen om me heen de lekkere snack nuttigen. Ik besluit er toch een te proberen. “Blegh”, denk ik bij mezelf. Crunchy, noterig en best droog. “Het smaakt een beetje naar popcorn”, roept een van de leerlingen. Ik proef het niet helemaal, haha. Wanneer ik naast Inivoya ga zitten, begint ze een beetje stiekem te lachen. “Ik heb er een paar in me zak gedaan, juf, zodat ik ze op mama’s bord kan leggen straks.” Ik krijg de slappe lach. Wat een deugniet. “Eigenlijk wilde ik dat ze levend waren”, zegt ze. “Waaaarom zou je dat willen”, zeg ik een beetje lachend en verbaasd. “Dan kunnen ze mijn buikje kietelen vanbinnen juf.”

 

Wat een dag. Ik denk niet dat ik eerder zoveel heb gelachen als vandaag. Ben jij na vandaag ook nieuwsgierig naar de pannenkoeken op pootjes? De meelwormpjes kun je steeds vaker in verschillende toko’s en bij de groothandel kopen. Wie weet kun jij op deze manier je steentje bijdragen aan het milieu. 

 

Tot de volgende blog!

 

Liefs, 

 

Juf Sãdiqãh

 

De laatste dag van week 1 is ingegaan. Ik ben benieuwd naar wat we vandaag weer op de planning hebben staan. Ook voor mij is dit elke keer weer een verrassing. Wanneer ik aankom bij het Elixer kijk ik mijn ogen uit. Het Elixer is namelijk een soort paradijstuintje omringd door de hoge flatgebouwen en appartementen in Zuid-Oost. Het ziet er ook super schattig en kleurrijk uit. Je kan zien dat de mensen hier met plezier aan gewerkt hebben. Eenmaal binnen zijn de vlinders en de vogels al hard aan het werk. 

 

Het is een feestelijke bedoeling. De ruimte wordt verlicht met feestlampen die in alle kleuren licht afgeven. Ook wordt er op de muur middels een projector een leuke stop-motion video afgespeeld. Waarover? Kriebelbeestjes. En laat dat nou net zijn waar de kinderen vandaag mee aan de slag gaan. Ze zullen meer kennis gaan vergaren over de beestjes; vlinders en andere kleine beestjes knutselen en we gaan ze natuurlijk ook zoeken in en rondom de proeftuin. Enfin. De kids zijn al hard aan het werk om hun kleine creaties af te kunnen maken. Er worden genoeg kleine beestjes geknutseld, zoals rupsen, vlinders en zelfs een schattig lieveheersbeestje. Iedereen is zo trots op hun beestje, dat ze maar al te graag ermee gefotografeerd willen worden. Wat een uitstekende knutselaars! De een gaat nog preciezer te werk dan de ander; ik kijk mijn ogen uit. 

 

Na het knutselen is het tijd voor het echte werk. We gaan nog meer leren over alle beestjes die net in elkaar geflanst zijn. Op naar buiten met alle juffen. Na de super leerzame uitleg van de juf wordt de groep onderverdeeld in vijf kleinere groepjes. Vervolgens mag ieder groepje bij een van de grote rotsen gaan staan. Naast iedere rots is er ook een plastic plantenpotje geplaatst. De plantenpotjes zijn er om de kuiltjes in de grond te beschermen. Hierdoor kan er niemand per ongeluk gevaarlijk vallen of struikelen in een van de gaten. Ik ga bij het eerste groepje staan en bewonder hoe zorgvuldig en voorzichtig de kleuters te werk gaan. Ze hebben uitstekend geluisterd naar de juf, want ze gebruiken precies dezelfde modus operandi. Bij het ene groepje gaat het nog beter dan bij het andere. Zo worden er pissenbedden gevonden, tal van mieren worden opgepakt en ook een aantal wormpjes en slakken worden uit de grond gevist. Ik sta versteld van de kinderen. Alle juffen en ik trekken een vies gezicht, terwijl de kinderen de tijd van hun leven hebben. Misschien stellen we ons daadwerkelijk aan. “Ze zijn toch super klein juf en kijk hoe groot u bent.” Ja, ik weet het, denk ik, maar toch moeten ze ver uit de buurt blijven van me. Zelfs alle foto’s maak ik in de meest gekke posities, zodat ik goed op afstand kan blijven van de beestjes. Ik ben iets minder stoer dan deze grote kleuters. 

Senna en ik hebben wel even genoeg van alle beestjes en besluiten een wandeling door de moestuin te maken. Er is meer dan genoeg te zien en gelukkig wil een van de juffen ons even een korte rondleiding geven. Onderweg komen we allerlei heerlijke groenten en fruit tegen, zoals rode kool, munt en bramen. Bij ieder gewas staat een handig bordje met extra informatie. De nieuwsgierige Senna wil graag dat ik alle bordjes voorlees. Ik ben blij dat ze zo geïnteresseerd is in de planten. Wie weet opent ze door vandaag wel een eigen moestuin in de toekomst. We bezoeken ook even de kas van de juf. In de kas is het erg benauwd, merkt Senna keurig op. De juf legt uit dat het nodig is om de plantjes lekker te laten groeien in elk klimaat. “Ooooh”, zegt Senna, alsof ze al haar hele leven rondloopt met deze vraag. We kletsen nog even lekker door met de juf over de tomatenplanten en andere vruchten in de kas en dan is het toch echt tijd om wat anders te gaan doen. “Het is bloedheet juf.”

 

Gelukkig is er meer dan genoeg te zien in de tuin. We nemen even plaats op een van de bankjes en staren naar de mensen in het restaurant. We bedenken grappige verhaaltjes bij iedereen die aan het tafeltje zit. Wat hebben deze kinderen toch een brede fantasie. Ik krijg spontaan zin in het schrijven van korte verhalen met ze. Wie weet is Senna ook nog een schrijfster in notendop. We staan op en wandelen weer een stukje verder. Plots hoor ik een luide kreet. “Ieeeeelg”, hondenpoep schreeuwt Kalib luid. Hij is vollop in een hoop kleine hondendrolletjes gaan staan. Misschien hadden ze eventjes de vuilnismannen-en vrouwen van de Spelenderwijs moeten raadplegen. Zij zouden precies weten wat te doen! “Hondenpoep met brood eet ik altijd in de avond”, zegt Senna met een semi-serieuze grijns op haar gezicht. Ik krijg de slappe lach. Wat een leuk kind is het toch ook. We besluiten nog even verder te spelen met de andere kinderen. 

“Bijna weekend”, roept een van de kinderen. De juf en ik kijken elkaar lachend aan. WIj zijn ook toe aan weekend. Het was een lange en erg actieve week. Wat hebben we veel geleerd in de eerste week. Ik heb zin in volgende week!

 

Liefs,

 

Juf Sãdiqãh