Zomerschool Blogs 2023

Als één ding beweegt, gaat het andere ook bewegen en uiteindelijk komt alles in beweging’.

Ik hoor één van de kinderen uitleggen wat een kettingreactie nou eigenlijk is. Het absolute thema van deze derde zomerschooldag.

Het is weer tijd voor een excursie en dit keer gaan groep rood en groep blauw richting Nemo. De busreis is vandaag wel weer iets langer, maar gelukkig vermaakt iedereen zich prima. De sfeer zit er goed in, beide groepen hebben enorm uitgekeken naar dit uitstapje. Sommige kinderen zijn al vaker geweest, maar er zijn ook heel veel kinderen die voor het eerst naar het Science museum gaan.

Bij aankomst worden we opgevangen door een medewerker die ons meeneemt naar een aparte ruimte waar wordt verteld wat ons vandaag te wachten staat.

‘Wie is hier weleens eerder geweest?’ vraagt hij. De helft van de vingers gaan omhoog en één van de leerlingen wordt aangewezen om te vertellen wat de rest allemaal kan verwachten van Nemo. Het gebouw bestaat uit wel 5 verdiepingen en overal is wat anders te doen.

‘Je kunt hier allemaal proefjes en wetenschap dingen doen’, zegt de jongedame die door de begeleider is aangewezen.

Dat klopt inderdaad. Het museum is speciaal ingericht om (voornamelijk) kinderen kennis te laten maken met wetenschap en techniek. Op elke verdieping is er gelegenheid om zelf te experimenteren en te ontdekken. Over enkele minuten mogen ze zelf op onderzoek uit. Ze staan te popelen.

Er zijn in totaal 23 leerlingen en ze worden ingedeeld in vier groepen. De afspraak is dat iedereen bij elkaar blijft en in de buurt van (& op de zelfde verdieping als) hun begeleider. Onder die voorwaarden mogen ze er na de instructies op uit en dat laten ze zich natuurlijk geen tweede keer vertellen. Het moment dat ze de ruimte uit lopen splitsen ze zich op en zie ik elk groepje vliegensvlug een eigen kant uit gaan.

Ik loop de ruimte uit en besluit me aan te sluiten bij een groepje meiden waarvan hun avontuur begint bij een gigantische doorzichtige bol, waarin blauwe lichtstralen heen en weer bewegen. Ze verzamelen zich om de bol heen en leggen hun handen erop.

‘This is electric!’

Een van de leerlingen trekt haar handen verschrikt van de bol af en slaakt een kreet.

Wanneer je over de bol heen wrijft wordt er elektriciteit geactiveerd. De spanning die van binnen geactiveerd wordt, stroomt via je handen je lijf in en dat kan resulteren in een lichte schok – ook als je daarna anderen aanraakt. Ah, een kettingreactie.

Het is even schrikken natuurlijk, maar écht pijn doet het niet, concludeer ik als ik zie hoe lang het groepje bij de elektrische bol blijft steken.

Even verderop zie ik een groep zich aan het vermaken is met zeepsop. Je kunt o.a. reusachtige bellen creëren. Met een grote hoepel proberen ze zelf ook midden in zo een reusachtige bel te staan. Als je heel voorzichtig beweegt, popt de bel niet, maar door de zwaartekracht aan de bovenkant van de zeepbel wordt het zeepvlies steeds dunner. De kettinreactie? De zeepbel knapt voordat ie boven je hoofd is uitgekomen en dat zorgt voor de grootste lol.

Om 11 uur vindt er in het midden van de eerste verdieping een groot experiment plaats. Iedereen verzamelt zich er op verzoek van een medewerker omheen. Hij legt uit wat er gedemonstreerd zal worden en vraag assistentie vanuit het publiek. Een van de omstanders mag meeschrijven, want pas als tijdens het experimenteren notities maakt, ben je op de juiste manier bezig met wetenschap.

‘Bij wetenschap weet je nooit wat er gaat gebeuren, want het is en blijft een experiment. Het gaat nooit fout, het gaat elke keer gewoon anders’ – legt de medewerker uit die op het punt staat te laten zien hoe een kettingreactie nou eigenlijk werkt.

Ik blijf even steken bij die laatste opmerking en mijn gedachten dwalen af. Wat een mooie manier om hiernaar te kijken. Wat mij betreft mag dit ook worden toegepast op situaties buiten dit experiment om.

‘Iedereen mag even bewegen’ vervolgt hij zijn uitleg. De grote menigte die zich om het experimenten-terrein heen had verzameld, komt collectief in beweging’.

‘Mooi’, bedankt voor het meewerken. Jullie hebben mijn experiment zojuist geholpen, want door te bewegen hebben jullie de energie in de ruimte opgevoerd en die energie kan ik straks goed gebruiken bij het in gang zetten van de kettingreactie’.

Waar hebben we zoiets eerder gehoord?

Vorige week, tijdens ons bezoek aan de voorstelling ‘en toen was de aarde op’ vulde we de ruimte ook spreekwoordelijk met energie, maar dan door te wrijven met onze handen. De lichaamsenergie werd omgezet in warmte en je kon het echt voelen.

Tijdens dit experiment konden we niet zoveel voelen, maar we keken onze ogen uit. De verschillende objecten kwamen stuk voor stuk in beweging. We zagen een stoel zichzelf verplaatsen, een fietsband draaien en een ballon knappen en dat allemaal als gevolg van het omverduwen van een dominee steentje. Een echte kettingreactie.

Op alle verdiepingen komen de leerlingen tot de ontdekking dat het bij de meeste dingen rondom wetenschap draait om oorzaak en gevolg. Er werd flink geëxperimenteerd met zwaartekracht, ontdekkingen gedaan over de planeten en het heelal, nieuwe dingen geleerd over het menselijke lichaam en kennis gemaakt met (spiegel)illusies.

Wanneer de kinderen de boodschap kregen dat het al weer tijd was om naar huis te gaan, zitten ze nog midden in ontdekkingstocht, maar aan alle leuke dingen komt helaas een eind. We verzamelen weer in dezelfde ruimte als bij aankomst en vervolgen daarna onze weg naar de bus.

Bij de opstapplaats zien we dat de brug openstaat. Al gauw wordt de rij met auto’s langer en ontstaat er een kleine file. De bus heeft ook een kleine vertraging opgelopen en we staan in de tussentijd te wachten in de regen die we niet meer hadden verwacht. Het algehele programma is nu een beetje uitgelopen, maar vooralsnog hebben we een geslaagde dag achter de rug.

‘Als één ding beweegt, gaat het andere ook bewegen en uiteindelijk komt alles in beweging’. Of in dit geval staat het even stil.

Door het verloop van deze dag herken ik het overal in terug: een kettingreactie.

✎﹏﹏﹏﹏from Serenitheory with love.

Tijdens deze zomer komt na regen nog meer regen, maar hier op de Zomerschool schijnt de zon de hele dag. Super cliché…ik weet het, maar je moet erbij zijn om het te begrijpen.

Wanneer ik na het weekend het schoolplein weer oploop, zie ik tevreden gezichten. Dat blijkt ook uit de ‘Check-in’, die voornamelijk staat op ‘ik voel me super’. Ze hebben er weer zin in.

De ochtend start met de gebruikelijke routine en na de verbindingsles is het tijd voor actie! Net als vorige week staat het middagprogramma weer boordevol geweldige activiteiten.

Als ik de gymzaal inloop hoor ik swingende beats uit de speakers komen, maar op de tonen wordt niet gedanst. Er wordt gesprongen.

‘Je kan het wel’, zegt één van de docenten van jumplevel bemoedigend tegen een leerlingen die wat terughoudend naast het springtouw staat. De kinderen volgen een workshop touwtje springen en dat blijkt moeilijker dan het lijkt, maar we hebben te maken met snelle leerlingen.

‘Woooooow’ klinkt het in koor wanneer een leerlingen die aan het begin van de workshop moeite had met solo springen ineens 86 keer achter elkaar springt. Een absoluut record!

Om de hoek van de gymzaal hoor ik ook swingende muziek, maar hier wordt wel gedanst. Afro Dance om precies te zijn, gegeven door meester Enver van We are on the move. Soepel bewegen de kinderen zich door de opwarming heen, niet wetend dat het échte werk nog moet beginnen.

Met de choreo hadden ze in het begin iets meer moeite, maar gaandeweg zien we wederom dat we te maken hebben met snelle leerlingen. Wanneer het tijd is om te laten zien wat ze hebben geleerd, mogen ze per tweetal in het midden van de danszaal hun moves laten zien.

’Ik was bijna vergeten dat ik voor jullie stond te dansen’ hoor ik een van de meiden tegen haar klasgenoot zeggen. Ze ging zo in de danspasjes op, dat ze even vergat dat ze niet alleen was en zichzelf volledig verloor in de beat. Het talent spat er vanaf, dat mag in ieder geval gezegd worden.

Over beats gesproken….. Verderop in het gebouw was groep oranje druk bezig om zelfbeats te maken, want Grote Broer gaf de workshop ‘Street Beats’ en daar kwamen trommels (lees: emmers) aan te pas. Ik loop al dansend de zaal binnen, want eerlijk is eerlijk…deze beats waren niet om stil te staan. Ik zie de kinderen de instructies volgen, de ene nog gepassioneerder dan de ander.

KRAK klinkt het ineens. Een van de leerlingen sloeg iets te hard op de trommel en brak een stok. Kan gebeuren natuurlijk. We moesten allemaal lachen, want hij sloeg tenminste wel met passie.

Diezelfde passie voel ik als ik de gymzaal binnenloop. De kinderen spelen een ouderwets potje baseball en ze gaan enorm in het spel op. Het zijn stiekem een stelletje fanatiekelingen die maar al te graag winnen.

‘Je moet in een ruimte gooien waar vrij is’. Een van de leerlingen geeft instructies aan zijn teamgenoot, want met deze strategie ziet hij een grotere kans op winst.

Blijkt dat heeft zijn kansen goed heeft ingeschat, want aan het einde van het spel is het inderdaad zijn team dat heeft gewonnen.

‘Als ik zeep in mijn tandpasta moet doen, dan kan ik voortaan net zo goed gewoon Dreft op mijn tandenborstel zetten’

De kinderen mochten tijdens de cosmetica workshop zelf tandpasta en doucheklei maken, maar zeep in je tandpasta? Dat is volgens de leerlingen een gekke combinatie. Tegenwoordig wordt er nog maar nauwelijks zeep gebruikt als ingrediënt voor tandpasta, maar dat was vroeger een heel gebruikelijk bestanddeel. Wel een natuurlijke zeep, dus afwasmiddel als tandpasta is zeker niet aan te raden!

In de keuken worden er ondertussen hele andere ingrediënten gebruikt voor het maken van loempia’s. De leerlingen maken twee varianten, waarvan de ene beter in de smaak valt dan de ander.

‘De tweede loempia maken jullie met rauwe ingrediënten en rijstvellen’ legt de kok van Chefkids uit.

Er worden bijvoorbaat gezichten getrokken bij het horen van ‘rauw’, want geen van de leerlingen heeft eerder een loempia gegeten die niet gebakken hoeft te worden. Hoewel de schade meevalt, is het bekende loempia recept uiteindelijk de favoriet van iedereen.

Vanuit het raam in de keuken kan ik naar buiten kijken en zie ik leerlingen rondrennen met een fotocamera. Ze mogen portretten van elkaar maken, maar dan met een hele bijzondere twist. Ze gebruiken afval als filter, bijvoorbeeld een stuk gekleurd plastic of een lege fles. De eindresultaten kun je hier onder bekijken.

Er wordt tijdens het middagprogramma nog meer met afval gedaan. Tijdens de workshop ‘Weg met plastic soep’ heeft de docent een grote berg afval mee vanuit het strand meegenomen, verzameld in nog geen 5 minuten. De leerlingen mochten dit scheiden in verschillende categorieën. Verder maken ze zelf plastic soep met o.a. pesto en water en ze voerden verschillende proefjes uit.

‘Ik wist niet dat er plastic in karton zat’, zegt een van de leerlingen tijdens een experiment. Ik kijk hoe ze een kartonnen bord mengt met zeep en water en het vervolgens scheurt. Hierdoor komen er daadwerkelijk plastic sliertjes tevoorschijn. Ik kijk mijn ogen uit.

De OBA maakplaats heeft ondertussen een leuke verrassingsactiviteit voor de kinderen klaar staan. ’Slijm maken is altijd een goed idee’. Mijn woorden, tegen de docent die uitlegt hoe je van zand, water en lijm, slijm kunt maken. Drie dames zijn druk aan het kneden met een grote glimlach.

‘Het voelt net al een andere versie fufu’ zegt een van ze grappend. De andere twee dames liggen in een deuk.

In het laatste lokaal waar ik aankom, maken de kinderen een terrarium en mogen ze het potje zelf versieren. ‘Ik heb mezelf gemaakt’. De jongen laat zijn pot gevuld planten en trots zien. Het is een waar kunstwerk geworden.

Voldaan en onder de indruk loop ik het lokaal weer uit.
Ik moet weer denken aan het meisje dat tijdens de eerste week had gezegd dat de zon hier in Nederland maar één keer per week schijnt. Hier op de zomerschool schijnt de zon de hele dag.

✎﹏﹏﹏﹏from Serenitheory with love.

De laatste middag van de eerste week van de zomerschool is aangebroken. Op het schoolplein staat de foodtruck van ‘the best chicken & waffles in town’, oftewel Q’s Kitchen. Een aangename verrassing voor de leerlingen die letterlijk hun vingers aflikken bij het eten van de heerlijke combo.

Vandaag gaan we weer op excursie. Dit keer iets dichterbij ‘huis’, zowel groep 6 als groep 7 gaat mee naar het Bijlmerparktheater. Op het programma staat ‘en toen was de aarde op’, een productie van Jeugdtheaterschool Zuidoost die volledig aansluit bij het thema duurzaamheid van de Zomerschool.

Tijdens de verbindingsles lezen de kinderen voorafgaand vast een verhaal over de voorstelling en maken ze de bijhorende oefeningen uit het doe-boek. Ze mogen hun fantasie gebruiken om het verhaal af te maken en vertellen wat zij zouden doen om de aarde te redden.

‘Ik zou met een duikpak alle oceanen over de hele wereld afzwemmen en alle plastic uit het water vissen. Alle verzamelde plastic zou ik dan gewoon recyclen, we kunnen er toch gewoon weer nieuwe dingen van maken’, geeft een meisje uit groep oranje als antwoord

De oplossing van de rebus: ‘ik geef om de aarde’, slaat ongetwijfeld op haar.

De rit naar het theater is gelukkig kort en verloopt ondanks de grote van de groep soepel. Vol bewondering kijk ik naar hoe de leerkrachten de coördinatie vlekkeloos op zich nemen en de leerlingen naar binnen begeleiden. Chapeau voor team zomerschool!

De kinderen worden begeleid vanuit de bus, naar buiten, naar het theater en naar de zaal. Wanneer iedereen op z’n plekje zit, kan de show beginnen. We zijn er klaar voor!

De voorstelling is niet per definitie interactief, maar de kinderen vervullen hun rol als meelevend publiek geweldig en doen gewoon gezellig mee. Er wordt gereageerd op de spelers, smakelijk gelachen op hilarische momenten en wanneer een speler tijdens de voorstelling niest klinken er gemeende ‘GEZONDHEID’s vanuit de zaal.

Aan het eind van de rit krijgen de spelers een staande ovatie. Terecht! Ook ik vond het een leuke voorstelling en heb zowel de kinderen als de docenten zien genieten.

Dan staan de kinderen nog een paar ‘energizers’ te wachten en de docenten doen vrolijk mee. Er wordt energie opgewekt, door te wrijven met de handen. Deze positieve energie geven we aan onszelf, maar ook aan elkaar. Verder doen we nog een paar rondes stopdans op swingende nummers en echoot de zaal het welbekende versje ‘cumelade de cumelade de cumelade de fiste’.

Nu is het echt tijd om af te ronden en wordt iedereen verzocht – rij voor rij – geruisloos de zaal te verlaten. Dat laatste lukte niet helemaal, maar ik vind dat ze ‘A for effort’ verdienen!

Op de terugweg hoor ik de kinderen nakletsen over de voorstelling. ‘Je moet samenwerken en in elkaar geloven en er is hoop, maar niet alles is perfect in deze wereld’.

Ik vind het een mooie samenvatting.

Eenmaal terug in de klas wordt er ook nog even nabesproken wat iedereen van de voorstelling vond. Ik hoor lovende kritieken over een eenzaam visje en een dansende meneer. Ze vonden het leuk en grappig, alleen het einde vonden ze een beetje zielig. Al met al hebben ze het ontzettend naar hun zin gehad en krijgt het in z’n geheel een dikke vette 10+!

‘Ik kan wel beter dan die vis zingen, die zong echt vals’, grapt een leerling uit de oranje groep.

Dat was volgens mij ook wel een beetje de bedoeling.

Het is zover. De kinderen mogen hun sleutels en mobiele telefoons weer uit de daarvoor bestemde bak nemen en indien gewenst een appeltje meepakken om mee naar huis te nemen.

De stoelen worden op de op de tafel gezet, de jassen en vesten worden gepakt en we wensen iedereen een fijn weekend. De eerste week zit erop en wat was het fantastisch.

De eerste week zit erop en wat ging dat snel, maar dat is meestal zo wanneer je plezier hebt! De eerste week zit erop en hoewel we even een weekend nodig hebben om bij te komen van alle indrukken, kunnen we niet wachten om elkaar volgende week weer te zien en samen nieuwe avonturen te beleven.

Ik heb er in ieder geval zin in!

Tot volgende week!

✎﹏﹏﹏﹏from Serenitheory with love.

Zijn we er bijna’?

We zijn onderweg naar de Fruittuin van West en deze vraag staat op ‘repeat’. Het is een rit van ongeveer 25 minuten, maar voor een kinderbrein lijkt dit natuurlijk veel langer te duren.

De enthousiaste, lichtelijk ongeduldige leerlingen van groep oranje en groep roze zitten wiebelend op hun stoel in de grote bus, die in de stromende regen de weg vervolgd naar de biologische boerderij. Ik hoor de gesprekken aan en verlang – net als gisteren – weer even terug naar mijn zorgeloze kindertijd. Ik vind het heerlijk om naar ze te luisteren en geniet van hun humor.

Bij aankomst slaak ik een zucht van verlichting. De stromende regen is gestopt en als je goed kijkt zie je zelf een aantal lichte zonnestralen achter de wolken verschijnen. Perfecte timing.

We worden hartelijk ontvangen door de begeleiders die ons al aan het opwachten zijn.

‘Als het goed is blijft het het grootste gedeelte van de middag droog’ Stelt een van de begeleiders ons gerust. Ik hoop dat hij gelijk heeft.

We worden de tuin in begeleid naar een punt waar we een korte uitleg krijgen over wat ons vandaag allemaal te wachten staat. Na de uitleg gaan de twee groepen op pad met een eigen begeleider. Ik sluit me aan bij groep oranje.

‘HUH, MOET JE BETALEN!?’

We zijn de boomgaard inmiddels ingelopen en krijgen een uitgebreide uitleg over het plukken van fruit.

’Normaal gesproken moet je betalen voor het fruit, maar tijdens de tour mogen jullie alles proeven. Gratis en voor niets!’

Verward kijken de leerlingen naar voorbijgangers die langslopen met papieren boodschappentassen gevuld met fruit. Je kunt hier blijkbaar dus ook nog écht boodschappen doen.

Voor het plukken van het fruit zijn eerst nog even instructies nodig.

‘De blaadjes en de takjes moeten aan de struik blijven, dus het is belangrijk dat je twee handen gebruikt. Zo kun je er voor zorgen dat je alleen de vrucht eraf plukt’

Je kunt het fruit meteen opeten, want alles is biologisch. Niet alles mag geplukt worden, want sommige vruchten zijn nog niet rijp. Aan het begin van de paden met struiken hangen bordjes met ‘Plukken? Ja’ of ‘Plukken? Nee’. De begeleidster legt uit dat er per seizoenen vruchten zijn geplukt mogen worden.

Wat is dat eigenlijk, biologisch? Wie weet wat dat betekent?

‘Dat er geen gif in zit.’ roept een van leerlingen.

‘Dat klopt’. beaamd de begeleidster.

‘Biologische producten bevatten geen chemische stoffen. De dieren op deze boerderij krijgen ook geen ingespoten voeding’.

100% biologisch dus.

Willen jullie kippen zien?

‘Jaaaa’! zegt een grote groep in koor.

**Er zijn een paar leerlingen die blij reageren op de vraag van de begeleidster, maar niet iedereen reageert even enthousiast.

‘Ik hou niet van dieren, ik vind kippen eng’. De leerling huivert bij de gedachte.

We lopen richting het gedeelte waar de legkippen wonen. Die wonen samen met de varkens, tussen de struiken met fruit.

‘Je mag het spannend vinden, maar je mag niet gillen’ legt de begeleidster uit.

De oren van de dieren zijn erg gevoelig. Het is dus belangrijk dat eventuele angsten intern verwerkt worden.

‘Help me, die kippen zijn eng’ roept een andere leerlingen.

Ik lach hem toe terwijl ik achter mij een haan hoor kukeleku-en. ’Wij zijn minstens 6 keer zo groot als die kippen’ stel ik hem gerust. ‘Je hoeft niet bang te zijn’. Ik laat gemakshalve weg dat ik zelf doodsbenauwd voor spinnen ben. Zijn angst voor levende wezens die kleiner zijn dan mensen snap ik maar al te goed.

Iets verderop kunnen we de kippen van nog dichterbij zien. De begeleidster geeft een handje vol granen aan de leerlingen die de kippen durven te voeren. Stuk voor stuk zie ik dappere kinderen naar voren treden om een poging te wagen. Je ziet dat ze het spannend vinden, maar dat intern verwerken van angsten is bij velen stilletjes gelukt.

Dan zien we in de verte, achterin een struik een gevlekt varken te voorschijn komen. ’Wie durft een varken te aaien’.

Ik zie ze aarzelen, maar een van de leerlingen stapt gretig naar voren en wil het graag proberen.

‘Ik hoef écht geen varkens te aaien hoor juf, ik vind ze alleen lekker’

Heeft ze dit zojuist hardop gezegd? Ik lach weer! Dat heeft ze zojuist hardop gezegd.

‘Kom, we gaan de biggetjes zoeken’

Niet veel verderop komen we nog een aantal varkens én biggetjes tegen. De leerlingen die het aandurven gaan erop af om ze te aaien en de andere leerlingen kijken vanaf gepaste afstand toe.

Ik sluit me bij dat laatste groepje aan.

De regen is helaas teruggekeerd, maar gelukkig is het droog in de druivenkas. Tijd om daar even kort pauze te houden. Tijdens het pauzeren vertelt de begeleidster nog een paar leuke feitjes over de fruittuinen en haar bewoners.

’Hoeveel eieren legt een kip per dag denken jullie!?’

‘1000, 600,

300’

Er wordt hoog ingezet bij het gissen, maar het uiteindelijke antwoord is gemiddeld 1 per dag. Overschatte legkippen.

Gelukkig, het is weer droog. We vervolgenen onze weg naar de kruidentuin. Het is een geurrijke bedoeling met een heerlijke mix van o.a. zachte lavendel en scherpe munt. Aan het einde van het pad kun je ‘het geheim van de biologische boerderij’ vinden. Er staat een grote bak met wat er op het eerste gezicht uitziet als aarde.

‘Hier wordt de voeding van de planten gemaakt’.

De bak krioelt van de wormen en de leerlingen die het durven mogen ze vastpakken. Een van de leerlingen houdt een worm gecoverd in aarde in haar handpalm.

‘Wist je dat dit eigenlijk wormenpoep is?’ zegt de begeleider wijzend naar de aarde die aan de worm vastkleeft. Met de snelheid van het licht laat de leerling de worm uit haar had vallen.

‘IELGH’ roept ze.

De begeleidster lacht.

‘Die worm mag niet ontsnappen, die is aan het werk’

Ze legt het proces van compost uit en vertelt dat de aarde in de bak technisch gezien bestaat uit de keutels van een worm en dat het dus fungeert als voeding voor de planten. Als ze dat hadden geweten hadden ze de wormen laten liggen.

De tour is bijna aan het einde gekomen, maar eerst mogen de leerlingen nog even appels verzamelen. De appels mogen nog niet geplukt worden, omdat ze nog niet helemaal rijp zijn, maar de appels die op de grond liggen mogen wel mee naar huis. Een aantal struiken verder is plukken wél toegestaan. De frambozen zijn rijp, zoet en vallen bij iedereen goed in de smaak.

‘Mevrouw boerin’

Klinkt het onderweg naar de bus, die ons intussen al weer astaat op te wachten. Ik blijf het bijzonder vinden, hoe creatief deze leerlingen omgaan me het roepen van de ‘andere docenten’.

Het was een geslaagde middag. En die jongen die aan het begin van de dag nog bang voor kippen was, vind het inmiddels niet meer eng.

✎﹏﹏﹏﹏from Serenitheory with love.

Was ik maar 9.

Ik denk het hardop tegen een collega die voorbij loopt op het schoolplein. Ik weet dat zij het snapt, want ik zie haar ogen, fonkelend de kant van de duurzame ontdekbus op gaan. De grote oranje bus, gevuld met een stuk of 30 experimenten staat midden op het schoolplein geparkeerd.

Het is de tweede dag van Zomerschool Zuidoost. Het ochtendprogramma is achter de rug en het middagprogramma staat vol met geweldige activiteiten. De leerlingen zijn door het dolle heen.

Er wordt gefascineerd geluisterd naar de uitleg over de verschillende experimenten die ze mogen gaan uitvoeren bij de duurzame ontdekbus.

‘Juf, kom eens kijken!’, een leerling uit groep oranje staat op het punt een ‘raket’ te lanceren. Het is een fles gevuld met water, vastgeketend aan een fietspomp.

‘Let maar op juf, straks vliegt ‘ie de lucht in!’, zegt ze al pompend.

‘5,4,3’

Voordat ze bij 0 is, vliegt de fles meters de lucht in. Spectaculair!

Ondertussen worden er iets verderop chocolade lolly’s gemaakt, gegarneerd met meelwormen en andere ‘eetbare insecten’.

‘Ik ga écht geen krekels eten hoor!’, zegt een leerling van groep rood terwijl ze de lolly inpakt in een zakje. ‘Die eet mijn broertje wel op’.

‘Liever hij dan ik.’

Ik kijk mijn ogen uit, want er zijn echt veel verschillende dingen te doen op het schoolplein. Aan de ene kant staan de leerlingen aluminium bakjes te maken om marshmallows in te roosteren en aan de andere kant worden er bootjes uit piepschuim gesneden die in een bak water kunnen rondvaren. Ook kunnen de kinderen zelf zeepjes maken en wordt er al fietsend energie opgewekt waar o.a. lampjes van gaan branden en bellen van gaan blazen.

Inmiddels zijn de lokalen in de school omgebouwd tot een activiteitenpaleis.

Ik loop een lokaal binnen waar prachtige creaties gemaakt worden met een 3D-pen onder begeleiding van Max Music.

‘Wat heb jij nou gemaakt!? ‘Het lijkt wel een nachtmerrie!’ zegt een jongeman grinnikend tegen zijn klasgenoot.

Het meisje lacht. ‘Het is een droom.’ zegt ze onverstoord.

Ik bewonder haar, haar creatie, maar vooral haar reactie.

‘Beauty is in the eye of the beholder’

In een ander lokaal wordt er druk geknutseld aan een ‘een gratis ventilator’. ’Een gratis ventilator!?’,hoor ik jullie denken. De kinderen maken een fotomobiel, oftewel een zelfgemaakte racewagen die wordt aangedreven door een propeller op een motortje, met behulp van een zonnecel en schakelaar.

Zonne-energie zorgt ervoor dat de propeller gaat draaien.

Snap je het al?

‘Hier in Nederland komt de zon maar één keer per week hoor juf, dus of het werkt moeten we nog maar zien.’

Ik lach. Die kids, met hun gevatte opmerkingen de hele tijd. Ik houd ervan. Gelukkig scheen de zon vandaag en zag ik links en rechts propellers draaien! Ze hebben het goed gedaan. De kids én de zon.

Een paar lokalen verder geeft Sjef Sjorrie een workshop snoep maken.

‘Blije kinderen die verantwoord snoepen’, roept projectleider Dayenne Schurman, die tussendoor ook even alle lokalen bezoekt om een kijkje te nemen bij de middagactiviteiten.

De kinderen mogen hier o.a. experimenteren met bietensaus en eetbaar papier. Dit valt bij de meesten zowel letterlijk als figuurlijk goed in de smaak, maar bij sommigen enkel figuurlijk.

Een van de kinderen neemt een hap van zijn zure matje gemaakt bosvruchten. ’Het proeft naar snoep’ merkt hij op. ` Iedereen ligt dubbel.

‘DUHHUH!

‘Het is snoep!’

‘JUF!?

‘Juffrouwwww!?’

‘PRODUCT JUFFROUW!?’

Ik ben inmiddels in het lokaal terechtgekomen waar groep 6 bezig is met het maken van hun eigen animatiefilm. Een jongeman heeft hulp nodig bij de volgende slide van zijn film en roept de docent van Cinekid op een heel creatieve manier. Zijn eigen juf moest toch op de een of andere manier begrijpen dat hij haar niet bedoelde. Goed opgelost!

Ook groep 7 maakt animaties, maar dan onder begeleiding van de Animatiebus. Er zitten een paar kleine filmmakers-in wording tussen kan ik je vertellen.

‘Mijn slak heet Bessie. Hi Bessie!’ Met een grote glimlach wordt het langzame en reusachtige beest begroet door een enthousiaste leerling uit groep blauw. Ik ben intussen beland in een lokaal waar reuzenslakken de tafels bedekken en wandelende takken ‘vastkleven’ aan de shirts van gewillige leerlingen.

De workshop kriebelbeestjes geeft mij de kriebels, maar de kids vinden het geweldig!

‘Dit smaakt naar honing’ klinkt het ondertussen in de keuken. De geblinddoekte leerlingen die moet raden wat hij zojuist geproefd heeft, heeft het aan het verkeerde eind. Het is agave, want honing komt van een bij tijdens de workshop ‘pokebowl maken’ van Yemayah is alles 100% vegan.

 

‘Het is zo moeilijk’, klaagt één van de leerlingen terwijl ze moeizaam met haar stokjes in haar bakje met zelfgemaakte maaltijd wroet. Het duurde even, maar het is haar uiteindelijk wel gelukt om een aantal happen naar binnen te werken met stokjes.

De bietenradijsjes en komkommers die verwerkt is in de pokebowls, komen van ‘Bloei & Groei’. Toevallig geven zij volgende week ook een leuke workshop tijdens de Zomerschool.

‘Hoe kom jij in die spagaat’ roept de dansdocent tegen een leerling die tussen het dansen door ineens in een halve spagaat voorover hangt.

‘Niet’ lacht hij terwijl hij uit balans raakt en voorover tuimelt. Het ziet er hilarisch uit.

De leerlingen doen allemaal goed hun best tijdens de dancehall les van Youth Agency

‘Bami met kip, rijst met pom, foto 1, foto 2’ roept de dansdocent tijdens de uitleg van de danspasjes. ’ We willen van iedereen een beetje extra jus zien tijdens het dansen, geen droge rijst movements’ We snappen allemaal precies wat ze bedoelt met deze uitleg en wanneer de muziek eenmaal aanstaat zien we ‘goed gekruiden’ bewegingen van iedereen.

Ik geniet. Maar niet meer dan deze gezegende groep 9-jarigen (en 10/11-jarigen) die deelnemen aan Zomerschool Zuidoost.

✎﹏﹏﹏﹏from Serenitheory with love.

Maandagochtend, 08:45.

Door de speakers galmt de vertrouwde stem van Ruskey:
♫‘Hier op de zomerschool, ontdek je je talent.
Hier op de zomerschool, leer je wie je bent’.

Het nummer staat op repeat terwijl het schoolplein van basisschool Samenspel langzaam, maar zeker volstroomt met ouders en kinderen. Correctie. Het schoolplein van ‘dé Zomerschool Zuidoost, want zo heet het hier de komende 3 weken.

♫‘Op het plein, samen spelen, rennen we, nieuwe mensen kennen we.
Zomerschool, nieuwe dingen elke dag, leer ontdekken met een lach’. 

De woorden van het Zomerschoollied – die zojuist weer opnieuw begonnen is – beschrijven exact wat de leerlingen ook dit jaar weer te wachten staat. Tegen het einde van de Zomerschool kan iedereen het nummer ongetwijfeld van A tot Z meezingen. Ik in ieder geval wel!

De leerlingen worden ingedeeld in hun groepen en verzamelen bij hun docent. Elke groep heeft een eigen kleur met een nummer.

Klokslag 9 uur is het tijd om naar binnen te gaan en kan het programma beginnen. Bij het betreden van het klaslokaal is de ‘mentale check-in’ noodzakelijk. Er hangen knijpers, met de namen van de kinderen aan de wand. ‘Ik voel me super’, laat een enthousiaste leerling bij binnenkomst weten. Een aantal leerlingen uit de groep sluiten zich hierbij aan. Sommige kinderen voelen zich goed, anderen ‘gewoon okay’. Gelukkig is iedereen in deze groep vandaag in een goede bui, maar mocht dat een keer niet het geval zijn dan staan de juffen en meesters voor ze klaar.

Even ‘off topic’, maar deze ‘mentale check in’, zet mij toch even aan het denken. Staan we in het dagelijkse leven niet vaak genoeg bij stil en zou wat mij betreft eigenlijk altijd en overal ingezet moeten worden.

Hoe gaat het met jou vandaag!? 

Terug naar de orde van de dag: het ochtendprogramma.

Extra aandacht besteden aan rekenen, taal en lezen. En dat tijdens de zomervakantie.
‘Het is vooral bijzonder dat ze nog door willen’. De docent doelt op het enthousiasme waarmee de leerlingen met het materiaal aan de slag gaan. Glimlachend kijk ik naar de gretigheid waarmee de leerlingen in een lesje breuken duiken op de maandagochtend.

Het is inderdaad bijzonder.

Een ‘aha-moment’ van een leerling uit groep 7 maakt de cirkel rond. ‘Ik snap het nu eindelijk en eigenlijk is het gewoon makkelijk’. Want het visueel maken van ‘het probleem’ draagt enorm bij aan de oplossing.

In de gele groep denkt een geniale leerlingen ook in oplossingen tijdens de meetkunde les.
‘Juf, ik ga mijn liniaal gewoon opmeten‘ zegt ze tijdens een opdracht waarbij het de bedoeling is een voorwerp op te meten. ‘Erg praktisch’, merkt de juf op. Terwijl iedereen het antwoord heel erg ver zoekt, gebruikt deze leerling met humor een antwoord dat heel dichtbij ligt.

Je moet er maar op komen.

‘Omg ik kan niet kiezen’ klinkt het ondertussen in het lokaal waar alle kinderen hun boek mogen ophalen.

Ieder kind, een gratis boek cadeau, zoals beloofd tijdens de kick off.
Tussen het rekenen en de taallessen door, mogen de kinderen per groep hun boek ophalen. De kinderen die nog niet van te voren hadden gekozen hebben keuze stress. ‘Mag ik er twee meenemen? Het lukt me niet om zo snel te beslissen’.

Als ik de hoeveelheid geweldige boeken zie liggen, begrijp ik hem meteen.

Van hard werken en keuzes maken krijg je honger. En dorst.
‘Wanneer je dorst hebt, mag je altijd opstaan om je dopper met water te vullen’, hoor ik de juffrouw van de blauwe groep tegen de leerlingen zeggen. Alle leerlingen hebben een eigen dopper gekregen, in de kleur van hun groep.

Stay Hydrated, geldt ook tijdens de Zomerschool.

Het is inmiddels tijd voor een tussendoortje. De leerlingen hebben de keuze uit verschillende soorten fruit en mogen na het eten even kort buiten spelen, waarna het tijd is voor de tweede helft van het ochtendprogramma. Ze hebben er natuurlijk een lange ochtend opzitten, een oplaad momentje is wel even op z’n plek.

In groep oranje is er echter geen ruimte voor inkak-momentjes. Als ze de juf de woorden ‘S H O W T I M E‘ horen zeggen, weten ze dat het tijd is voor dansbewegingen, squats of even lekker marcheren. ‘We krikken de energie op met ons eigen bootcamp, maar ik vind hun energie eigenlijk de hele dag gewoon top!’

Wat een gezelligheid!

Wist je trouwens dat je ongeveer ZESENZEVENTIGHONDERD liter water nodig hebt om 1 spijkerbroek te maken? Ik leer dit feitje tijdens de verbindingsles, die plaatsvindt na het buitenspelen. Tijdens de verbindingslessen, worden de leerlingen vast klaargestoomd voor het middagprogramma. De onderwerpen in het bijbehorende doe-boek, gaan over de activiteiten die ze in de middag gaan doen.

‘Meester, het is DERTIEN uur’ roept een oplettende leerling uiteindelijk wanneer ze al enige tijd bezig zijn met de les.
Om 13.00 zit het ochtendprogramma er officieel op en wordt er ruimte gemaakt voor het middagprogramma.

De meester lacht. ‘Ze letten nooit op de tijd, alleen als het ze uitkomt’.

Daar kun je de klok op gelijk zetten.

‘Vooruit’, zegt hij. Maar wel eerst even samen opruimen, want zolang het lokaal nog rommelig is gaat niemand naar buiten.

Zo gezegd, zo gedaan.

Daar gaan ze weer.
Buiten wordt er gerend, gespeeld, gelachen en gedanst.
Ze vieren ‘het avontuur’ van de afgelopen ochtend en de middag in aantocht.
Er staat ze nog een hoop te wachten.

✎﹏﹏﹏﹏from Serenitheory with love.