Ik ben een zeehond…

Vandaag is het erg grijs en grauw buiten. Weer waar je niet erg vrolijk van wordt dus…Gelukkig is dit totaal niet te merken aan de kinderen van de Spelenderwijs op de Mobiel. Zij zijn al druk in de weer met juf Jeritza. Op het eerste ogenblik ziet het eruit alsof ze hun dag aan het inleiden zijn met wat ochtendgymnastiek. Terwijl de ene leerling nog wat slaap uit zijn ogen wrijft, stuitert een andere leerling zowat bij zijn plekje vandaan. Ah! We hebben overduidelijk een paar vroege vogels en nachtbrakers in de klas. Gelukkig weet de hilarische juf Jeritza daar wel raad mee. Met een aantal grappige en handige oefeningen weet ze iedereen wakker te maken en elke spier los te krijgen.

De eerste oefening begint al erg leuk. Aan de hand van een simpele vraag voeren de leerlingen hun bewegingen uit. “Kunnen jullie…?”, vraagt de juf telkens terwijl ik wederom mijn best moet doen om niet in de lach te schieten met de anderen juffen. “Kunnen jullie…nehnehnehehe?”, vraagt juf Jeritza als ze uitgebreid aan haar wangen begint te trekken om het gekke geluid te produceren. De leerlingen doen haar enthousiast na. Vervolgens is het tijd voor een aantal oefeningen waarmee we de stem kunnen opwarmen. “Laaaaaa”, klinkt het door de klas. “Juffen, horen jullie dat hoe prachtig”, vraagt juf Jeritza. “Super mooi”, antwoord ik. 

Na nog een klein aantal zangoefeningen wordt de groep onderverdeeld in vier kleinere groepjes. De juf draagt aan iedere groep op om een dier te bedenken. Zo zijn uiteindelijk de volgende groepjes tot stand gekomen: de zeehonden, de cheetahs, de poezen en de paarden. Nadat alle groepjes gemaakt zijn, pakt de juf alvast haar gitaar erbij. “Hoe doet een paard en wat voor geluid maakt hij?”. Uiteraard wisten de kids dit perfect na te doen. Super grappig! En wat het nog leuker maakte is dat juf nog gekker deed dan de kinderen. Zo een juf zou ik iedere dag wel voor de klas willen hebben staan. Binnen een mum van tijd hebben de vier verschillende groepjes samen met de juf een bijpassend intro gemaakt voor hun dierenliedjes. ‘Ik ben een paard’, luidt een van de intro’s. De juf spreekt met de kinderen af, dat ze volgende week de zelfgeschreven liedjes af heeft, zodat de kids goed kunnen oefenen. Ik ben erg benieuwd naar wat juf Jeritza ervan zal maken. Na alle gezelligheid in de gymzaal ben ik ervan overtuigd dat het optreden in ieder geval geweldig zal worden. De juf en haar gitaar in combinatie met de schattige kleuters…dat belooft veel.

Ook het Spiegelbeeld Park werd vandaag druk bezocht. Na de les van juf Jeritza waren de kinderen erg hyped zoals Sayaan het grappig wist te brengen. Nadat iedereen had bedacht wat ze wilden gaan in het park, kon het spelen en leren beginnen. Ik had als eerst afgesproken met Ikra en Nikita in de hoek van het park. Hier krijg ik mijn eerste PT-les van twee geweldige trainers. Terwijl Ikra alle materialen (lees: pionnen, yogamatjes en zweetbanden) had neergezet en uitgedeeld, was Nikita hard aan het nadenken over de oefeningen die hij wilde gebruiken voor de opwarming. Van Ikra kreeg ik oranje gekleurde zweetbandjes in mijn hand gedrukt. “Dat is handig, juf. Doe maar.” Hiermee maakte ze me echt ontzettend aan het lachen. Toen juf Enola opmerkte, dat zij nog niet haar “werkkleding” had aangetrokken, keek ik verbaasd op. Ikra trok snel een wit shirt aan met het woord Personal Trainer erop gedrukt; hilarisch. 

“Okey…kunnen we beginnen?”, vraagt Nikita ongeduldig. “Ik ben er helemaal klaar voor”, zeg ik tegen mijn nieuwe trainers. Voor de eerste oefening moet ik een vrij ingewikkelde yoga pose doen. Ikra doet het eerst voor. Ze plaatst haar handpalmen op het matje en leunt met haar hoofd op de grond. Vervolgens schopt ze beide benen omhoog. “Doe maar.” Ik kijk eventjes om mij heen voordat ik mijn benen ook de lucht in schop. Ik wil natuurlijk niet dat er ongelukjes ontstaan. Ik positioneer mezelf op het matje naast Ikra en probeer haar na te doen. Ondanks het feit dat ik totaal niet hetzelfde doe als Ikra, moedigt ze me toch aan. “Echt goed!” Probeer het nog een keer. Van proberen kan je leren, juf.” Wat heb ik toch een positieve trainer. Vervolgens hebben we nog even kort wat armoefeningen gedaan met trainer Nikita en wat kleine hoepels gebruikt extra gewicht. Ik denk dat ik morgen best een beetje spierpijn zal hebben. Voor ik het wist was de les alweer afgelopen. Tijd voor pannenkoeken!

Ik schuif aan bij een van de juffen aan een schattig tafeltje in het pannenkoekenrestaurant. Er komt een vriendelijke ober/kok naar mij toe met een menukaart. Op de menukaart kan ik kiezen welke toppings ik op mijn pannenkoek wil. Ook zou ik eventueel nog kunnen kiezen voor een boterham of een salade met allerlei fratsen erin. Ik sta versteld van de professionaliteit van de twee koks. Ze spreken me netjes met u aan, vragen of ik een keuze heb kunnen maken en het ziet ernaar uit dat ze hun keukentje gedurende het hele proces netjes weten te houden. Deze heren verdienen echt een schouderklopje voor hun ‘kookkunsten’ en de algehele ervaring in het restaurant. Ik zou ze zeker een  5-sterren beoordeling geven. 

Na het eten van de pannenkoeken had ik zin in een wandeling door het park. Onderweg wilde ik natuurlijk nog wel even een ijsje halen bij de gezelligste verkopers van heel Nederland. Dit keer kreeg ik niet 2 ijsjes, maar zelfs 3. Wat een liefde mag ik ontvangen. Wat me ook opviel was dat iedereen bij het kraampje super collegiaal was. Er werd heel eventjes gesnauwd, maar dat heb je wel eens als de werkdruk hoog is toch? Gelukkig herinneren de leerlingen elkaar er continu aan om aardig tegen elkaar te blijven. “Dat is toch fijn, juf?” I couldn’t agree more. Toen het tijd was om te betalen werd me wel opeens duidelijk waarom de kinderen zo aardig waren. De boefjes hadden de inhoud van mijn gehele portemonnee namelijk gebruikt om te betalen voor de ijsjes. “Ik help u wel met betalen juf”, hoor ik, terwijl vlug alle briefjes van 100, 200 en 500 uit de portemonnee worden gevist. Ik blijf over met wat muntjes, een briefje van 10 euro en de slappe lach. 

Ik eindig mijn wandeling in het park met een gesprekje met twee geweldige vuilnisvrouwen. Terwijl ze grondig het park aan het schoonmaken zijn, raken we aan de praat over het belang van recycling. Wat hebben de dames veel te zeggen hierover. “Ja, voor later wanneer ik ook een baby heb.” “Ze moet wel goed kunnen ademen als juf.” Ik ben even stil van het gesprek. Ik weet zeker dat ik vanaf nu milieubewust ga leven. Gesprekken met kleuters kunnen je evenveel wijsheid brengen als een gesprek met een van je grootouders. Ik voel me dankbaar.

 

Lees jij morgen weer mee?

 

Liefs,

 

Juf Sãdiqãh