Ik ga dansen van fruit
Al een aantal weken op rij komt het met bakken uit de hemel vallen. Vandaag is het weer zo een dag. Het gaat letterlijk de hele dag regenen. Dit betekent dat het echt weer is om lekker binnen te blijven en de gezelligheid en warmte bij elkaar op te zoeken. Gelukkig kunnen de leerlingen van de Spelenderwijs hun lol op in het Spiegelbeeld park. Er valt altijd meer dan genoeg te doen of te beleven. Ondanks dat het Spiegelbeeld park op elke locatie hetzelfde is ingericht, gaat het er toch heel anders aan toe op iedere school. Vandaag mocht ik meekijken bij de leerlingen van de Spelenderwijs op de Crescendo.
Helemaal doorweekt stap ik het klasje binnen van de juffen Annastasia en Haidy: De klas is net bezig met een lied te zingen over de dagen van de week. De juf heeft er een leuke variant op bedacht. Bij de dag van vandaag springt en klapt iedereen in zijn of haar handen. Na het zingen is het tijd voor de kaarten. De juf legt eerst netjes uit wat de bedoeling is van deze ochtend. De groep is in twee verdeeld. Een deel van de klas mag een kaart kiezen waarmee ze aan de slag kunnen gaan in het Spiegelbeeld park. De andere helft blijft bij de juf in de klas om aan de slag te gaan met kleurplaten en andere leuke werkjes. Wat me opvalt in deze groep is dat iedere kleuter al een erg sterke persoonlijkheid heeft. Ze zijn absoluut niet op hun mondje gevallen en zeggen precies wat ze denken. Ook praat het overgrote deel van de klas al ‘vloeiend’ Engels. Wat een mini Einsteins zitten er in deze klas. Dat belooft nog wat later.
Ik besluit om aan te schuiven bij de dames die rustig wat vlinders aan het inkleuren zijn. Je kan al echt zien dat deze meiden genaamd Kimberley en Tessy toe zijn aan werk uit groep 3. We raken in gesprek over bevindingen van de zomerschool, hun namen en familie. Twee onderwerpen die vaak door de kleuters worden aangehaald. “Ik heet eigenlijk Abena”, zegt Tessy een beetje verlegen. Ik geef aan dat ik beide namen prachtig. “Heb je een favoriet?, vraag ik. “Jaaa, Abena, want dan weet iedereen dat ik uit Ghana kom.” Wat een bijzonder antwoord, denk ik bij mezelf. Ik denk nog vaak terug aan de gesprekken die ik zelf had met vriendjes of vriendinnetjes op de basisschool. Wij waren juist altijd bezig een pseudoniem voor elkaar te verzinnen, omdat onze namen vaak buiten de boot vielen. Ik ben blij en trots dat deze leerlingen hun namen durven te dragen met trots en vol bewondering en respect voor hun roots. Nowella haakt enthousiast in op ons gesprek. “Ik heet Nowella, maar mijn neef en nicht noemen mij Ella.” Soms noemen anderen me ook Ella, maar dat vind ik niet fijn. “Alleen familie mag mij zo noemen.” “En wat zeg je dan tegen iemand als die persoon je ongevraagd Ella noemt?” “Dan zeg ik dat alleen Oma én me nicht én me neef me zo mogen noemen.” Zij zijn toch vreemd, dus waarom zouden ze dat doen? Dat is toch een beetje raar, juf? zegt ze terwijl ze een beetje bedenkelijk kijkt. “Ik vind het heel goed, dat je aan kan geven wat je wel en niet fijn vindt. Heel belangrijk; blijf dit doen. Zolang je netjes bent, mag je alles zeggen wat je denkt. “Dat weten wij als juf”, antwoordt Kimberley. “En papa noemt mij altijd kleine prinses.” “Zo mag wel iedereen mij noemen”, zegt Nowella lacherig. Wederom word ik overspoeld door gevoelens van blijdschap en trots. Wat een wijze kinderen zijn kleuters toch. “Alleen praten als je iets goeds te zeggen hebt”, hoor ik een van de kinderen achter me zeggen. Ik schiet in de lach en ga verder met kleuren.
Wanneer ik aan de klas vraag wat ze gister hebben gedaan, wordt het in een keer super druk in de klas. Iedereen heeft wel wat leuks te vertellen over Robbie Rommel. Aan de reacties is goed te merken dat de poppenkastshow goed in de smaak is gevallen bij de leerlingen. De kleuters zijn het meest onder de indruk van de ‘grote transformatie’ van Robbie Rommel. “Maken jullie ook wel eens rommel, zoals Robbie Rommel?” vraag ik. “Neeeeeee”, klinkt het ontzettend luid in de klas, alsof ik ze net de meest domme vraag ooit heb gesteld. “Soms vergeet ik wel één dingetje op te ruimen, maar dan zegt mama het en dan ruim ik het snel op.” “Wat Robbie doet is echt niet netjes hoor juf.” ” Gelukkig is hij veranderd, hé juf, anders zou het echt vervelend zijn voor zijn ouders”, zegt Abena. Wat een zelfbewuste en zorgzame leerlingen. Ik geniet ervan. Daarnaast was ook iedereen erg benieuwd naar wie er in de poppenkast zat. “Was u het?” Ik schud mijn hoofd en moet een beetje lachen. “U was het wel he juf?” “Neeee”, schreeuwt Darryl door de klas. “De juf heeft een wit shirt aan en die persoon in de kast had zwarte mouwen, wordt er opgemerkt door de leerlingen. De leerlingen speculeren nog zeker 10 minuten door over wie het dan wel kan zijn. “Dat is voor mij een weet en voor jou een vraag”, zeg ik om het onderwerp af te kappen. “Ha, dat ga ik vanaf nu ook tegen iedereen zeggen, juf.” “Bedankt,” zegt Darryl.”
In de andere klas waren de leerlingen net zo enthousiast over de voorstelling. In deze klas waren ze zelfs de voorstelling aan het nabootsen met bruine barbiepoppen. Aan de hand van 3 blokjes werden de recyclebakken nagebootst. Wat een geweldige fantasie hebben deze kids.
Na al het kletsen verhuis ik weer even naar het Spiegelbeeld park. Ciano is daar bezig aan iedereen uit te leggen, dat ze straks wel even hun afval moeten scheiden, voordat ze de keuken sluiten voor de dag. Ik schiet in de lach. De zaadjes zijn misschien pas vorige week gepland, maar de zoete vruchten werpen zich nu al af. Wat een super kinderen! “Hoe doe je dat dan?”, vraag ik. Ciano antwoordt: “Nou je hebt verschillende bakken.” Gister zag ik een voor textiel; dat is kleding juf. En je hebt een bak voor plastic en papier en karton. Karton is dat harde, bruine. Wat een duidelijke uitleg. Ik had het zelf niet beter gekund. Nadat ik mezelf weer heb volgegeten met pannenkoeken is het eindelijk tijd voor een echte maaltijd. De fruitpauze.
Als juf … de zilverfolie van de schaal afhaalt, legt ze nog even iets heel belangrijks uit. “Denk eerst even goed na over wat je pakken wilt, want wat je hebt aangeraakt, zul je moeten pakken.” Een simpele, maar belangrijke les. Nowella is ongeduldig op haar stoel aan het springen. “Ik weet allaaaang wat ik wil, juf.” Haastig grijpt ze naar een groot stuk watermeloen. Schattig en gevaarlijk, denk ik bij mezelf. Een dametje dat precies weet wat ze wil. Terwijl opgewekt naar nog een stuk fruit grijpt, begint ze spontaan te dansen. Met twee stukken watermeloen in haar hand en een mond voel, zegt ze het volgende: “Ik ga dansen van fruit.”
Juf Dayenne en ik moeten beiden lachen. Wat zijn ze toch schattig allemaal.
Liefs,
Juf Sãdiqãh
