MEEZINGERS EN MEISJESSPINNEN

‘Als er geen spinnen in deze binnentuin zouden leven, zou dat ongezond zijn,’ zegt
juf Monique terwijl de kinderen haar panisch aanstaren. Twee meisjes krijgen zelfs
een map waarop SPINNEN staat. Bang zijn ze. De halve kring van leerlingen die de
workshop HET BOS, (DIEREN) ECOKIDS volgt staan stil en blij om hen heen. Ook zij
zoeken liever naar BODEMDIEREN of VOGELSPOREN.

In tweetallen lopen de kinderen even later langs de plantjes. Straks moeten ze
presenteren wat ze gevonden en gezien hebben. Ze hebben plastic bakjes
meegekregen om diertjes in te verzamelen. Mooi gezicht. Mooie gezichten. Ik let op
of ik de meisjes hoor gillen als ze op een web stuiten maar ze zijn kalm bezig uit
plaatjes te kiezen wat voor een web ze zien. Het blijkt: ‘Een web met lijnen en zo.’
‘En jullie waren zo bang?’ ‘Ja, meneer maar nu zijn we bezig.’ Alle activiteiten in de
natuur blijken ontspannend te werken: het bestuderen van een kloddertje vogelpoep
op een losgewrikte stoeptegel, het afschudden van een rode mier op de punt van je
potlood, het aaien van een babyslakje.

Een jongen wil zien hoe een pissebed vanonder een korrel natte aarde kruipt.
‘Het is een oude pissebed, hij wil niet lopen,’ zegt hij ernstig. We zijn weer in de
kring komen staan. Meer kinderen beschrijven de natuur met een gemak waar juf
Monique om moet lachen: ‘Wat was het voor spin die jullie hebben gevangen?’

‘Een meisjesspin,’ zegt een leerling.

Juf Monique fronst. ‘Hoe weet je dat? Ik kan dat niet zien aan een spin.’

Met zacht medelijden zegt de leerling: ‘Ik dacht dat u zoiets wel wist.’

Gewoon ontdekkingsreizigers zijn de kinderen geworden. Ze hebben namen gegeven
aan de planten en de dingen. ‘Mike’ heet een gevonden oorwurm vanaf nu. ‘Maar
waarom, ‘ wil een jongen over de soortnaam weten, ‘heet dat beestje zo?’
Weet juf Monique dit wel? Nee, googelen. En stil worden tot je leert dat mensen
vroeger geloofden dat deze beestjes die, als ze hun pootjes spreiden zelf op een
oorschelp lijken, doofheid konden genezen.

Het volgende groepje haalt uit het bakje de veer van een kraai. ‘Met veren zijn hele
boeken volgeschreven,’ zegt de juf. Even zie ik in gedachten een encyclopedie van
de zomerschool, vol met digitale foto’s van details in de binnentuin die oplichten tot
museumstukken terwijl ik de twee meisjes langzaam over de vogelpoepjes hoor
zeggen; ‘Eentje was een beetje plat, een was normaal en een was een klontje.’

Maar hoe gaat het met de spin die, op haar beurt, twee angstige meisjes ontdekte?
Volgens een jongen die het allemaal gevolgd had was de spin op de vlecht van het
meisje gesprongen. Dus was er wild met de haren geschud. De spin had zelfs niet
eens een plek verdiend in het plastic bakje.

Arm beestje. Misschien kende de spin wel de meezinger van een van de kinderen die
tijdens de workshop Muzikale lyrics vroeg of ze in het Engels mocht schrijven:

I just want to hug somebody

Dromerig leveren de ECOKIDS hun plastic bakjes in. Morgen staren ze weer aan de
andere kant van het glas naar de plantjes terwijl ze leren over het metrieke stelsel.
Ze weten nu dat de Zomerschool een gezonde binnentuin heeft. En dat gezonde
kinderen meezingen met alles wat leeft in de natuur.

Dag Mike de oorwurm.

Rashid