ROEREN EN BEROEREN

Ik denk wel eens aan de jongen die ooit van mij in een les de opdracht kreeg een liefdesbrief te schrijven tussen twee voorwerpen. Hij boog zich over tafel. dacht niet lang na en hij schreef; ‘Liefnietje, doorjouhechtik me weeraanoudevrienden. Liefs, jepapier.’ Ik zei hem gedag in bewondering. Ik kwam hem weer tegen op de zomerschool. Met een blij gezicht vertelde hij me dat hij tijdens de business lunch waar de leerlingen hun aanbevelingen doen aan stadsdeelvoorzitter Tanja Jadnanansing een statement had gemaakt; ‘Ieder kind heeft recht om te leren.’  Daar was ik niet bij. Ik keek slechts op de gang door het matglas hoe een van de leerlingen naar me zwaaide vlak voor ze het woord voerde. Ik geloof dat het meisje op de lunch heeft gepleit voor plaatjes in het rooster met richtingaanwijzers om de lokalen van de workshops sneller te vinden. We hebben ten slotte de weg moeten zoeken in een groot gebouw.

Ondertussen is de aula een beetje van iedereen. De mensen van Zaza kitchen maken met de kinderen een gezonde lunch terwijl in een hoek van de ruimte juf/boswachter en schrijver Laurien van de Vaart van Ekokids in de workshop WEG MET DE PLASTICSOEP beschrijft hoe ongezond het middageten van orka’s uitpakt. Ze deelt kaartjes uit en geeft iedereen een rol. Sommige kinderen zijn grote vissen en andere kleine vissen. Enkelen krijgen de taak een orka te verbeelden. ‘Begrijp je het nu? De ene eet de andere op en het meeste plastic komt in de buik van het grootste dier.’ Vervolgens vertelt ze dat we nu bioplastic gaan maken. Van der Vaart heeft een pan op het vuur gezet en daarin gaan o.a de volgende ingrediënten: ‘1 schepje aardappelmeel, water, azijn en glycerine.’ Rustig. Omlopen. Hier komen. Roeren maar. Hoe harder de kinderen roeren hoe minder het stijfsel aanplakt natuurlijk.  Het vraagt nog wel geduld want het goedje moet een paar dagen drogen.

‘Waarom maken we bioplastic eigenlijk?,’ vraagt iemand.  ‘Omdat je minder energie en olie nodig hebt om het te maken,’ zegt juf Laurien. 

Al blijft het lastig, plastic en moeten we blijven roepen: WEG MET DE PLASTICSOEP. 

Dan is het verderop, in de bibliotheek, tijd voor gewoon iets leuks: de workshop MEGABELLEN BLAZEN.

Bij het overgrote deel van de leerlingen is de 1,57 liter Dreft al weggezakt in hun plastic emmer. Baking Soda erbij en heet water en je kan met je vinger in het sop voelen of het goed is.

Een meisje schudt dromerig haar grote rode netje heen en weer. Een jongen kijkt een beetje bang in zijn emmer of hij erin kan verdrinken. Meester Francisco van de OBA werpt een blik in elk glad goedje en is razend enthousiast. Het bellen blazen buiten kan beginnen.

Ik beweeg me er razend snel doorheen op weg naar de workshop YOGA en kijk nog één keer achterom waar het zeepsop spat tegen de grijze lucht.

Binnen in de workshopruimte van YOGA, een gymzaal, tref ik geen leerlingen meer aan. Volgens yogadocenten Loes Pieper en Kenley van der Pas was het zaak om de les een beetje in te korten want: ‘de zeepbel was ontploft qua energie.’ 

Dat is leuk bij bellenblazen maar voor Yoga geen aanrader.

En dus brengen de kinderen het laatste uur van de zomerschool in hun vaste lokaal door waar de diploma’s worden uitgereikt. Even vrije tijd. Niet de prachtige, sonore stem van juf Hanna Gooding klinkt nu meer door de klas, niet haar stevige uitleg over redactiesommen maar stemmen van rap en r&B. Of toch een verhaalsom: de dames van Destiny’s child willen dat de rekeningen worden betaald.  Ook een rapper horen we. Hij blijkt net te zijn overleden. De kinderen houden van hem. Ik ben zijn naam vergeten. Die naam is als een witte plek op de landkaart waar ik vergeefs een vlaggetje in probeer te prikken. De kinderen zingen zijn teksten mee en het is of ze de woorden zachtjes beroeren. Wat leren de kinderen van zijn teksten? Misschien wat overleven is.

Dat was boven, nu terug naar het schoolplein. Een tijd van afscheid. De brassband heeft zich geïnstalleerd even voorbij de fietsenrekken. Het motregent maar er wordt gedanst. Overal. We vullen de ruimte niet met onze bewegingen, nee, we halen de ruimte naar ons toe. Wij, leraren die een laatste dag vieren en soms even opkijken van hoe lief een kind afscheid neemt. 

Werkjes worden meegenomen en gewikkeld in een natte krant. Op een fietszadel zwerft een verdwaald nietje. Een los papiertje waait in de wind. Je weet wel zo ongeveer wat erop staat.

Nog eenmaal samen met oude vrienden loop je naar de rand van het schoolplein. Terug naar de wereld die je kent.

Je zomerschooldiploma op zak.  

                                                                           Rashid