De wielen van de bus gaan rond en rond naar …
Het Bijlmerparktheater. Als de juf op donderdag vertelt waar ze vrijdagmiddag naartoe gaan, ontstaan er sprongetjes de lucht in, kreten van blijdschap en gesprekken over wat ze daar dan gaan doen. ‘We gaan naar een theatervoorstelling kijken!’ zegt de juf. Het is duidelijk dat ze erg veel zin hebben in morgen.
Op vrijdag is het ‘s middags eindelijk zover! Alle kinderen uit de groep krijgen een shirt met een kleur die ze over hun eigen kleding kunnen dragen. Uiteindelijk is er een oranje, groene, paarse en gele groep. De bus komt ze ophalen om naar het theater te gaan. Het is maar een kort ritje, maar de groep is maar wat blij dat ze gehaald en gebracht worden. Wat een service! In de foyer worden ze ontvangen door het personeel en kunnen ze aan de tafeltjes zitten wachten tot de voorstelling eindelijk begint. De rest van de groepen druppelt binnen en al snel is de foyer geheel bezet met felle kleuren.
Om 13:00 uur gaat het eindelijk beginnen: de voorstelling! De groepen mogen om de beurt naar binnen en gaan zitten in de zaal.
Als iedereen goed gepositioneerd is, gaan de lichten uit en valt er een stilte. Na een paar seconde komt een jongedame het podium op gelopen in een tuinpak en regenlaarzen met rode stippen. Het thema van het decor is duidelijk wit met rode stippen. Het bestaat uit een gebroken witte bank met daarop wit-rode kussens, ronde rode vloerkleedjes en servies met rode accenten.
De voorstelling begint zonder gesproken tekst. De actrice in het tuinpak beeldt dingen uit. Na een paar minuten verschijnt er een tweede actrice. Zij heeft een witte badjas aan met rode stippen erop. Ze beelden uit dat ze televisie aan het kijken zijn. De actrice met het tuinpak valt in slaap en de ander helpt haar met het aantrekken van haar pyjama. Na een tijd alles te hebben uitgebeeld zonder geluid, beginnen ze tegen elkaar te praten. De actrice met de badjas is oma en de actrice met het tuinpak heet Kelsey, haar kleindochter.
Kelsey moet naar bed, maar heeft daar duidelijk geen zin in. Steeds opnieuw komt ze terug met een smoes over waarom ze niet naar bed kan ‘Oma, ik heb echt heel erg honger!’ ‘Oma, ik moet poepen!’ klinkt het. De kinderen in de zaal vinden dat Kelsey gewoon naar bed moet. Oma pakt haar gitaar erbij en begint te zingen. De zaal zingt voorzichtig met haar mee.
Het is tijd om Kelsey’s haar te gaan doen. In magazines kijkt ze naar haarstijlen die ze wil hebben, maar iedere keer als ze er oma eentje laat zien, zegt oma dat het niet kan. ’Kelsey, deze kan niet. Jij hebt heel ander haar dan zij.’ Kelsey raakt van streek en zegt ‘Maar dit is wat ik wil! De rest is allemaal stom, vlechtjes zijn stom!’ Ze kijkt in de spiegel en zegt ‘Kelsey is stom!’
Oma wil haar troosten en haalt iets van achter de bank vandaan. Het is een fotoalbum met foto’s van oma toen ze jonger was en andere ooms en tantes. Kelsey bekijkt hun haarstijlen en geeft het eigen benamingen. ‘Tante had macaroni haar?’ zegt ze verbaasd. ‘Nee schat, dat zijn twistjes!’
Na in het fotoboek gekeken te hebben, komen Kelsey en oma tot een gezamenlijk besluit. Kelsey krijgt twee mooie rode strikjes in haar haar. Als oma ze heeft vastgemaakt, is Kelsey heel erg vrolijk en vindt ze zichzelf eindelijk mooi als ze in de spiegel kijkt. Kelsey vraagt in het publiek wie er ook in de spiegel wil kijken en vertellen wat ‘ie mooi vindt aan zichzelf. Dit doen ze door een frase te zeggen ‘Ik zie, ik zie wat jij ook ziet en dat is…’. Er komt een breed scala aan antwoorden ‘Spiderman!’ ‘Mijn mooie lach’ ‘De hulk’. Kort hierna wordt de voorstelling afgerond met een liedje en een dansje. De zaal staat op en swingt met oma en Kelsey mee!
Na de voorstelling krijgt Kelsey ontzettend veel liefde in de vorm van knuffels en complimentjes. Het jonge publiek lijkt zeer tevreden! Al snel is het weer tijd om weer de bus in te stappen die op hen staat te wachten voor het theater. Na een spannende en gezellige middag is het nu dan eindelijk tijd voor het weekend!
Geschreven door Schiavone