Spelenderwijs

Het Bijlmerparktheater. Als de juf op donderdag vertelt waar ze vrijdagmiddag naartoe gaan, ontstaan er sprongetjes de lucht in, kreten van blijdschap en gesprekken over wat ze daar dan gaan doen. ‘We gaan naar een theatervoorstelling kijken!’ zegt de juf. Het is duidelijk dat ze erg veel zin hebben in morgen.

Op vrijdag is het ‘s middags eindelijk zover! Alle kinderen uit de groep krijgen een shirt met een kleur die ze over hun eigen kleding kunnen dragen. Uiteindelijk is er een oranje, groene, paarse en gele groep. De bus komt ze ophalen om naar het theater te gaan. Het is maar een kort ritje, maar de groep is maar wat blij dat ze gehaald en gebracht worden. Wat een service! In de foyer worden ze ontvangen door het personeel en kunnen ze aan de tafeltjes zitten wachten tot de voorstelling eindelijk begint. De rest van de groepen druppelt binnen en al snel is de foyer geheel bezet met felle kleuren.

Om 13:00 uur gaat het eindelijk beginnen: de voorstelling! De groepen mogen om de beurt naar binnen en gaan zitten in de zaal. 

Als iedereen goed gepositioneerd is, gaan de lichten uit en valt er een stilte. Na een paar seconde komt een jongedame het podium op gelopen in een tuinpak en regenlaarzen met rode stippen. Het thema van het decor is duidelijk wit met rode stippen. Het bestaat uit een gebroken witte bank met daarop wit-rode kussens, ronde rode vloerkleedjes en servies met rode accenten.

De voorstelling begint zonder gesproken tekst. De actrice in het tuinpak beeldt dingen uit. Na een paar minuten verschijnt er een tweede actrice. Zij heeft een witte badjas aan met rode stippen erop. Ze beelden uit dat ze televisie aan het kijken zijn. De actrice met het tuinpak valt in slaap en de ander helpt haar met het aantrekken van haar pyjama. Na een tijd alles te hebben uitgebeeld zonder geluid, beginnen ze tegen elkaar te praten. De actrice met de badjas is oma en de actrice met het tuinpak heet Kelsey, haar kleindochter.

Kelsey moet naar bed, maar heeft daar duidelijk geen zin in. Steeds opnieuw komt ze terug met een smoes over waarom ze niet naar bed kan ‘Oma, ik heb echt heel erg honger!’ ‘Oma, ik moet poepen!’ klinkt het. De kinderen in de zaal vinden dat Kelsey gewoon naar bed moet. Oma pakt haar gitaar erbij en begint te zingen. De zaal zingt voorzichtig met haar mee.

Het is tijd om Kelsey’s haar te gaan doen. In magazines kijkt ze naar haarstijlen die ze wil hebben, maar iedere keer als ze er oma eentje laat zien, zegt oma dat het niet kan. ’Kelsey, deze kan niet. Jij hebt heel ander haar dan zij.’ Kelsey raakt van streek en zegt ‘Maar dit is wat ik wil! De rest is allemaal stom, vlechtjes zijn stom!’ Ze kijkt in de spiegel en zegt ‘Kelsey is stom!’

Oma wil haar troosten en haalt iets van achter de bank vandaan. Het is een fotoalbum met foto’s van oma toen ze jonger was en andere ooms en tantes. Kelsey bekijkt hun haarstijlen en geeft het eigen benamingen. ‘Tante had macaroni haar?’ zegt ze verbaasd. ‘Nee schat, dat zijn twistjes!’

Na in het fotoboek gekeken te hebben, komen Kelsey en oma tot een gezamenlijk besluit. Kelsey krijgt twee mooie rode strikjes in haar haar. Als oma ze heeft vastgemaakt, is Kelsey heel erg vrolijk en vindt ze zichzelf eindelijk mooi als ze in de spiegel kijkt. Kelsey vraagt in het publiek wie er ook in de spiegel wil kijken en vertellen wat ‘ie mooi vindt aan zichzelf. Dit doen ze door een frase te zeggen ‘Ik zie, ik zie wat jij ook ziet en dat is…’. Er komt een breed scala aan antwoorden ‘Spiderman!’ ‘Mijn mooie lach’ ‘De hulk’. Kort hierna wordt de voorstelling afgerond met een liedje en een dansje. De zaal staat op en swingt met oma en Kelsey mee!

Na de voorstelling krijgt Kelsey ontzettend veel liefde in de vorm van knuffels en complimentjes. Het jonge publiek lijkt zeer tevreden! Al snel is het weer tijd om weer de bus in te stappen die op hen staat te wachten voor het theater. Na een spannende en gezellige middag is het nu dan eindelijk tijd voor het weekend!

Geschreven door Schiavone

Vandaag stond in het teken van ‘de spiegel’. In de ochtend heeft de groep van een juf die op bezoek kwam een les gekregen over spiegelen. Ze heeft een doorzichtige, ronde spiegel meegenomen. Zo kunnen twee kinderen tegenover elkaar staan en elkaars spiegelbeeld zijn. Als je de beurt krijgt, mag je langzame bewegingen maken die je partner aan de andere kant van de spiegel na moet doen. De eerste beurt is aan twee dames. Het lukt hen erg goed om elkaars spiegel te zijn en de rest van de groep kijkt vol bewondering mee. Iedereen krijgt een kans om een keer de spiegel te zijn.

Na het eerste spel, is het tijd voor wat geluid. Geluiden kun je namelijk ook spiegelen! De juf tikt met beide handen op haar dijen en klapt vervolgens in haar handen. Hier maakt ze een ritme van. Ze nodigt de groep uit om met haar mee te doen. Waar er in het begin nog wat huiver was, kan de hele groep na een paar keer oefenen foutloos meedoen. De juf is trots! De groep kan weer terug naar het klaslokaal.

Wat zie je als je in de spiegel kijkt? Aan de langste tafel van de klas staan verschillende spiegels. Hier kunnen de kinderen voor gaan zitten om zichzelf eens goed te gaan bekijken. ‘Hoe zit mijn haar? Wat voor neus heb ik eigenlijk? Wat vind ik van mezelf?’, vragen die de kinderen deze les kunnen beantwoorden. Ze beginnen aan een zelfportret. Een meisje vertelt hoe ze haar krullen heeft getekend, haar neus en haar mond. Geconcentreerd kijkt ze in de spiegel wat er nog meer op de tekening kan en kiest ze haar kleurtjes uit.

In de bouwhoek is een jongen bezig met het bouwen van een erg groot kunstwerk. Hij zegt dat het ‘Het Chelsea Spiegelbeeld park’ heet en dat alle poppetjes spelers zijn van de Engelse voetbalclub. Hij is er erg trots op en laat weten dat hij het helemaal alleen gemaakt heeft. Ook wil hij graag dat er een foto van gemaakt wordt.

In het Spiegelbeeldpark is er vandaag ook weer erg veel aan de gang. Voordat de kinderen aan de slag mogen, krijgen ze weer een keycord met een aangewezen activiteit. De juf gaat alle activiteiten langs en geeft uitleg. ‘Als je de hond gaat uitlaten, moet je met een plastic zakje de poep opruimen.’ Een aantal kinderen in de groep trekken hierbij een moeilijk gezicht. De juf haalt een plastic drol tevoorschijn en al snel komt de glundering weer terug waarmee ze naar de rest van de uitleg hadden geluisterd. ‘Het is natuurlijk geen echte poep!’. Na de uitleg weet iedereen al snel z’n plekje te vinden en worden de eerste pannenkoeken bereid, ijsjes gemaakt, boekjes gelezen en meer.

Aan het eind van de middag ruimt de groep gezamenlijk alles netjes weer op. De juf eindigt de dag met positieve affirmaties in een spiegelapparaatje. Het is een spiegel die een paar seconden van je stem opneemt en het daarna opnieuw afspeelt. Een voor een mogen ze bij de juf komen om in de spiegel te kijken, iets positiefs te zeggen over zichzelf en op de knop te drukken om het daarna weer terug te horen. ‘Ik ben goed zoals ik ben.’ ‘Ik ben mooi zoals ik ben’ ‘Ik ben een slimme jongen’ klinken de laatste woorden van de dag.

Geschreven door Schiavone

“Maak jij de pannenkoekenmix, dan bak ik de pannenkoeken!” “Nee mevrouw, vandaag hebben we geen koffie!” In hun eigen wereld runnen ze een pannenkoekenhuis. De taakverdeling is helder, dus de chefs kunnen aan de slag. 

De juf strooit een aantal soorten afval over de grasmat. “Er is zoveel afval, wie gaat helpen met recyclen?” Ze deelt afvalgrijpers uit en een aantal kinderen bieden zichzelf enthousiast aan om de juf te hulp te schieten. In drie vuilnisbakjes kunnen ze het afval scheiden; oud papier, plastic-metaal-drankkarton en restafval.

Naast recyclen is er nog veel anders te doen. De kinderen hebben een keycord om hun nek met daaraan een kaartje met de activiteit die ze aan het doen zijn. ‘Pannenkoeken bakken, Recyclen, De hond uitlaten, De ijskraam, Lezen’. Regelmatig wordt de juf geroepen met verzoekjes tot ruilen. ‘Juf! Ik wil niet meer de hond uitlaten, ik wil pannenkoeken bakken!’. Ze lijken allemaal in hun eigen wereld te leven totdat er onderhandeld moet worden. Dan is de juf onmisbaar. Ze roept een kindje erbij van het pannenkoeken bakken. ‘Is goed, maar mag ik dan ijsjes maken?’ Er komt een kindje bij van de ijskraam en de ruil is eindelijk afgerond.

Na ongeveer een uur verschillende rollen te hebben aangenomen tijdens het spelen, is het tijd om naar buiten te gaan! Het is snikheet, dus een beetje verkoeling is wel op z’n plaats. De juf opent een doos met waterijsjes en begint uit te delen.

Als de ijsjes op zijn, verdeeld de juf de groep om de handen te gaan wassen. Hierna is het tijd om kennis te maken met de meneer die buiten stond te wachten. ‘We gaan sporten! Maar omdat het zo warm is, gaan we het rustig aan doen.’ Het eerste spelletje is Annemaria Koekoek. Als de meester zich omdraait en je nog ziet bewegen, moet je een stap achteruit zetten. ‘We gaan vandaag niet rennen, we gaan heel snel lopen.’, laat de meester weten. In de eerste paar rondes is het enthousiasme zo groot, dat er toch wordt gerend. ‘Jij mag 10 stappen achteruit!’, zegt hij tegen een jongen die een sprint trok en bleef rennen toen de meester alweer was omgedraaid.

Na een paar potjes Annemaria Koekoek is het tijd voor bevries-tikkertje. Als je wordt aangetikt, ben je ‘m niet, maar moet je bevriezen. Achter de auto op het schoolplein lijkt een erg goede plek te zijn om te verstoppen. Helaas ontdekt de meester de schuilplaats en begint iedereen keihard weg te rennen. Na al deze adrenaline en prikkels, is het weer tijd voor wat verkoeling. De juf komt buiten met een karaf koud water en bekertjes voor iedereen. Hierna mogen ze nog een paar minuten vrij spelen.

Als ze weer binnen komen, is de tafel voor hen gedekt. Het is etenstijd. Er is veel om uit te kiezen. Allereerst geeft de juf iedereen een broodje en de andere juf smeert er een stuk boter op. ‘Je mag je boter zelf uitsmeren.’ Er is keuze uit appelstroop, smeerkaas, tonijnsalade en nog veel meer ander broodbeleg. ‘Smakelijk eten, smakelijk drinken! Hap, hap, hap! Slok, slok, slok! Dat zal lekker smaken!’ zingen ze voor het tijd is om aan te vallen.

Het is tijd voor de afsluiting. Gezamenlijk ruimen ze de tafel af en gaan ze met de juf mee terug naar het lokaal. Voor het schoolplein staan er al papa’s en mama’s te wachten om hun kind op te halen. In een groep lopen ze met de juf naar buiten en herkennen ze een voor een een familielid dat op hen staat te wachten. ‘Tot donderdag!’ roepen ze terwijl ze vertrekken.

Geschreven door Schiavone